Kundlizm środowiska

Złota myśl z Newsweeka

Okazuje się, że rusofobia najbardziej dotyka środowisko dziennikarskie. Koledzy po piórze nie mogą ścierpieć, że ktoś z grona polskiej żurnalistyki może mieć pozytywne zdanie o Rosji. I na dodatek pisać w rosyjskich mediach elektronicznych. 

Winieta artykułu red. Cieśli

Grupa sfrustrowanych i skundlonych do cna polskich dziennikarzy zamiast uprawiać profesjonalne dziennikarstwo o Rosji, zabiera się, jak psy gończe z IPN, za śledzenie opornych na ich antyrosyjską propagandę nielicznych w Polsce żurnalistów, za węszenie i zaglądanie im do życiorysów, za insynuacje pod ich adresem.
Serwują rewitalizację epoki stalinizmu w Polsce w najczystszej postaci.
Poza pisaniem paszkwili i artykułowaniem dziwnych insynuacji w mediach elektronicznych i na portalach społecznych, robią to też w swoich macierzystych redakcjach, na łamach rodzimych pism. 
Najpierw  kundlizm środowiskowy  objawiał  tygodnik „Wprost”, teraz w jego ślady poszedł tygodnik „Newsweek”, gdzie  red. Wojciech Cieśla  popisał się artykułem „Polski Głos Moskwy” w numerze 14/2014 (31.03.-6.04.).   Dzięki red. Cieśli urosłam do rangi bez mała gwiazdy w gronie dziennikarzy piszących pozytywnie o Rosji w naszym kraju. 
Co widać na  pokazanych fragmentach jego wypocin na mój temat. .

Na wymysły „Wprost” nie reagowałam, tym razem odpowiedziałam listem do red. Cieśli, który poniżej przytaczam w całości.
Ale nie mam zbytniej nadziei, by cokolwiek z niego zrozumiał…
***

Fragment art. W. Cieśli

Pan 
Wojciech Cieśla 
NEWSWEEK

Szanowny Panie Redaktorze,

Rozbawił mnie Pan tym swoim artykułem w 14 numerze Newsweeka - na mój temat i innych dziennikarzy, którzy publikowali na stronach internetowego portalu Głosu Rosji.
Nigdy nie miałam zniewolonego umysłu, a propaganda na mnie zupełnie nie działa. Ani w czasach PRL, ani tym bardziej - w obecnych czasach. Za dobrze znam mechanizmy jej uprawiania.
Tak się składa, że jestem wolnym człowiekiem, który sobie ceni wolność osobistą, a w szczególności - prawo do posiadania własnego zdania, do wolności wypowiedzi.
Tak zostałam wychowana przez moich rodziców.
To, że akurat są te opinie inne niż ma większość polskich mediów na temat Rosji, czy też wydarzeń na Ukrainie, nie oznacza, że są one narzucone mi przez kogokolwiek z Rosji.
Nie przyszło Panu do głowy, że ludzie w naszym kraju mają prawo nie podzielać opinii lansowanych przez  większość polskich i zachodnich mediów?
Nie zauważył Pan, że gwarantuje im to Polska Konstytucja?
Zdanie większości nie zawsze jest zgodne z rzeczywistością.

Fragment art. W. Cieśli

W dziennikarstwie, 
Szanowny Panie red. Cieśla, 
to ja preferuję zachowanie dystansu do omawianych zagadnień, rzetelność, obiektywizm i opieranie swojej wiedzy na sprawdzonych, wiarygodnych źródłach.

Co zdaje się w Pana tygodniku nie jest normą aż tak rygorystycznie przestrzeganą, jak widać.
Dzięki przestrzeganiu tych zasad, otrzymuję propozycje publikowania nie tylko w mediach polskich, ale i zagranicznych.
Odnośniki do moich artykułów znajdzie Pan we pracach naukowo-badawczych polskich i zagranicznych przedstawicieli świata nauki,  związanych z gospodarką morską, czy też transportem i energetyką.
Przy bardziej wnikliwym przeszukaniu Internetu, znajdzie Pan także moje referaty naukowe w zagranicznych biuletynach, głównie niemieckich.
Zajmując się gospodarkę i mieszkając na polsko-niemieckim pograniczu, siłą rzeczy muszę interesować się relacjami nie tylko gospodarczymi, ale też i politycznymi z naszymi dwoma największymi sąsiadami Niemcami i Rosją. I interesuję się tymi zjawiskami od bardzo dawna, prawie dwadzieścia lat! 
Kiedy Rosjanie zwrócili się do mnie z propozycją napisania kilku felietonów politycznych, nie odmówiłam, bowiem z autopsji wiem, jak wielkie szkody czyni upolitycznienie gospodarki, zwłaszcza, gdy jest ono jeszcze na dodatek  związane z takimi wynaturzeniami, jak np. rusofobia.
Publikowanie w rosyjskim medium dało mi szansę wskazania na czym opiera się ta, szalenie irracjonalna polska rusofobia. Pokazać jej korzenie. Rosjanie mają prawo wiedzieć, że sami Polacy potrafią to wysoce negatywne społecznie zjawisko dostrzec i ocenić.
W Głosie Rosji publikowane były krótkie felietoniki. Ograniczone do 5 tys. znaków (ze spacjami).
Szersze materiały na te same tematy, z podaniem także w przypisach wiarygodnych źródeł, bardzo często zagranicznych ekspertów, głównie niemieckich - znajdzie Pan w moim blogu.
Zachęcam do lektury, niestety wiele przypisów odnosi się do materiałów źródłowych w języku angielskim, ale myślę, że sobie Pan z tym problemem poradzi.

Nie jestem żadnym głosem Moskwy, ale głosem samej siebie Panie Redaktorze.
Publikuję osobiste i niezależne opinie.
Stać mnie na luksus posiadania własnego zdania wbrew powszechnej opinii, kreowanej politycznie przez polskie media.
***

Zarzuca mi Pan, że zwracam uwagę na tendencyjność polskich mediów w relacjach z Rosji czy z Ukrainy.
Tak się składa, że na ten temat wymieniłam uwagi z prezesem Janem Dworakiem, przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.
W załączeniu przesyłam Panu mój list do p. Dworaka oraz jego odpowiedź, w której sam przyznaje, że materiały o Ukrainie w TVP były tendencyjne, emocjonalne i odbiegające do standardów rzetelnego dziennikarstwa.
Przy okazji podaje też, że wprowadziła KRRiT monitoring wiadomości w TVP.
Więc kto ma rację?
Wychodzi na to, że ja....
A Pan czyni mi z tego powodu zarzut.
Dziwne podejście.
*** 
Nie jestem członkiem SLD od 2001 r., zatem uwaga o byciu przed kilkunastu laty w jednej radzie nadzorczej w spółce mojego dalszego krewnego razem z Grzegorzem Napieralskim z SLD,  jest swego rodzaju manipulacją faktami z Pana strony dla podbudowania jakieś bliżej nie wyjaśnionej tezy i sugerowaniem moich powiązań z Sojuszem, które nie istnieją.
Takie działania są sprzeczne nie tylko z prawem prasowym, ale też z etyką dziennikarską.
Dla Pana ciekawości - do żadnej partii nie należę, choć nie kryję, że moje poglądy polityczne oscylują w granicach socjaldemokratycznych i socjal-liberalnych.
Jestem urodzona i wychowana na Zachodzie, nie jestem katoliczką, lecz luteranką, nie mam obowiązku respektować nadrzędności politycznej Kościoła rzymsko-katolickiego w Polsce. Dla mnie  ten Kościół, jak każda inna instytucja w Polsce kreująca życie polityczne - podlega ocenie publicznej, a zwłaszcza przy budowaniu polsko-katolickiego patriotyzmu w oparciu o widzenie w Rosji odwiecznego wroga.
Może się to Panu, jako rzymskiemu katolikowi nie podobać, ale zarzutu z tego powodu nie ma prawa  Pan mi czynić.
***
Co do Rosji, to patrzę się na ten kraj z wielką dozą życzliwości, staram się zrozumieć racje rządzących i ich decyzje z pozycji państwa rosyjskiego, a nie "widzimisię" polskich czy zachodnich polityków. Moim zdaniem, tylko w ten sposób można oceniać ich racjonalność.
Byłam w Rosji, widziałam na własne oczy, co temu państwu, od strony gospodarczej i społecznej przyniósł rozpad ZSRR, a potem rządy Gorbaczowa i Jelcyna.
Widziałam podupadłe miasteczka górnicze i zdegenerowany przemysł. Widziałam, jak wiele wysiłku wkładają obecne władze Rosji, by odbudować ten wielki zrujnowany kraj, by poprawić standard życia tamtejszej ludności.
Więc nie będzie mnie Pan pouczał, jak mam patrzeć na Rosję, na działania jej obecnych władz.
A tym samym - jak mam oceniać ostatnie wydarzenia na Ukrainie.
Zamiast pisać paszkwile pod adresem koleżanek i kolegów po piórze, proszę po prostu pojechać do Rosji i postarać się choć trochę zrozumieć, co tam się dzieje.
Popatrzeć się na Rosję, rosyjskimi oczami, a nie oceniać jej z pozycji własnego, warszawskiego pępka.
Z pozdrowieniami
Red. Zofia Bąbczyńska-Jelonek