31 grudnia 2019

Z Nowym Rokiem, С Новым Годом


 ,
Szanowni Państwo, 
Drodzy Goście,

Miałam napisać kilka miłych słów na Nowy 2020 Rok, podsumować stary, ale poza życzeniami rozumu dla polskich elit polityczne-medialnych nic mi do głowy nie przychodzi.... 
 ,

Przyjaciołom i Znajomym,
Gościom tutaj zaglądającym, 
,
składam najserdeczniejsze życzenia:
* by Nowy 2020 Rok okazał się lepszym niż mijający, 
* by miłość ich nie omijała i czuli się kochanymi i byli kochający, 
* by zdrowie dopisywało a przeciwności losu ich omijały, 
* by spełniły się marzenia i spadały gwiazdki z nieba...  
Do Siego 2020 Roku!
,
Дорогие друзья и знакомые из России,  
 ,
по случаю Нового 2020 года от всего сердца желаю, 
* чтобы наши отношения, поляков и русских, не поддавались эмоциям мира политики и СМИ, 
* чтобы наши связи были основаны на искренних чувствах, взаимном уважении и терпимости,
* чтобы обе наши Родины обрели процветание, безопасность и мир. 
Счастливого и успешного Нового Года!
,



29 grudnia 2019

Czy Putin miał rację



Hitlerowcy wkraczają do Polski, 1 września 1939r.
 Ocena Władimira Putina  Europy i Polski przed wybuchem II wojny światowej rozsierdziła polskich polityków i część mediów, uważających, że przyczyną II wojny światowej był pakt o nieagresji zawarty między ZSRR i III Rzeszą Niemiecką i wojnę rozpętali wspólnie Stalin i Hitler. 
Niestety, prawda historyczna jest inna, polski establishment polityczno-medialny ma ewidentne kłopoty ze znajomością europejskiej i polskiej historii.
Niestety, Putin miał rację.

Praprzyczyn wybuchu wojny na europejskim kontynencie należy właściwie szukać dobre kilka lat wcześniej od dnia agresji Hitlera na Polskę, już w połowie 1931 r., kiedy to załamanie się austriackiej instytucji kredytowej wpływa w alarmujący sposób na gospodarkę i politykę całej Europy. A nawet nieco wcześniej, a nawet wcześniej, na przełomie 1928/1929r.

KRACH BANKOWY I GOSPODARCZY

Bankructwa: Banku Darmsztackiego (11.05.1931) oraz Banku Narodowego w Niemczech (13.08.1931) wywołały ogólny krach bankowy, który zahamowano przez czasowe zawieszenie wypłat i zastosowanie innych środków zapobiegawczych.  Niemniej jednak kryzys finansowy w Europie rozszerzał się.  We wrześniu tego roku (21.09.1931) Bank Angielski zmuszony jest do wyrzeczenia się systemu walutowego mającego pokrycie w zlocie. A to oznacza koniec liberalnej polityki walutowej. Za przykładem Wielkiej Brytanii idą kraje posiadając walutę funtową: Irlandia oraz państwa poza europejskie (Indie, Egipt, Palestyna, Australia, Nowa Zelandia, Związek Południowej Afryki), państwa skandynawskie a także Portugalia, Estonia, później Japonia i Czechosłowacja.
Jest to pokłosie „Czarnego Piątku” na giełdzie amerykańskiej, który miał miejsce ponad rok wcześniej (25.10.1929).  Zapoczątkował on wielki światowy kryzys gospodarczy, bankowy i finansowy, ciągnący się latami.

Na światowy kryzys bankowy i gospodarczy, prezydent USA Clark Hoover y zaproponował roczne moratorium dla wszystkich międzynarodowych zobowiązań płatniczych  (20.06.1931). Propozycja ta została skwapliwie przyjęta przez wszystkie zainteresowane państwa i weszła w życie 15 lipca tego 1931r. 

Dwa lata później w Londynie odbywa się międzynarodowa konferencja gospodarcza (2.06-27.07.1933), na której jej uczestnicy usiłują doprowadzić do skutku zawarcie międzynarodowej umowy walutowej. Sprzeciw Roosevelta, prezydenta USA przekreśla te wysiłki.

KRYZYS W NIEMCZECH

W Niemczech kryzys pojawił się nieco wczesnej. Zimą 1928/1929 poczęły pojawiać się jego pierwsze objawy.  Wzrosła liczba bezrobotnych, dochodząc do 2 mln u schyłku 1928r. W budżecie państwa pojawiły się niedobory, kryzys obejmował również rolnictwo, handel i finanse. Wszystko to załamało w Niemczech stabilizację polityczną i sprzyjało narastaniu sprzeczności, co sprzyjało wzrostowi sił lewicy (KPD) i nazistów ( NSDAP).
Jego pogłębienie nastąpiło w 1932r. Liczba bezrobotnych przekroczyła 6 mln. Produkcja przemysłowa spadła do 40% poziomu w 1929r. Zadłużenie niemieckiej gospodarki chłopskiej sięgnęło 13,9 mld marek niemieckich.
Na tym tle rosną wpływy polityczne Hitlera. Głosowanie w wyborach prezydenckich w I turze (13.03.1932) przynosi Hitlerowi drugie miejsce po Hindenburgu (11,3 mln głosów), w drugiej turze (10.04) także drugie miejsce (13,4 mln głosów). NSDAP uzyskuje w wyborach do Reichstagu (31.07.1932) -  230 miejsc na 608. Naziści wykorzystują w kampanii wyborczej trudną sytuację gospodarczą, obiecują przywrócenie wielkości Rzeszy Niemieckiej i jej dobrobytu, podburzają ludzi przeciwko Żydom i komunistom, rzekomym sprawcom kryzysu w Niemczech.

Franz von Papen, kanclerz III Rzeszy do 3 grudnia 1932r. i Adolf Hitler, führer (przewodniczący) NSDAP - spotykają się w Kolonii i zawiązują koalicję (NSDAP, DNVP i Stahlelm), która będzie w stanie powołać nowy rząd niemiecki z Hitlerem, jako kanclerzem i von Papenem, jako wicekanclerzem.
Hitler zostaje na stanowisko kanclerza III Rzeszy 30 stycznia 1933r.

NIEMIECKIE ZOBOWIĄZANIA REPARACYJNE

Warto by też przypomnieć rok 1929r. i sprawę niemieckich zobowiązań reparacyjnych powojennych, tzw. umowę Dawesa. 
Z obecnością przedstawicieli Belgii, Niemiec, Anglii, Francji, Włoch, i Japonii, pod przewodnictwem Amerykanina Owena Younga zorganizowano kilkumiesięczną konferencję (11.02 -6.06.1929) na której powstał tzw. plan Younga. Określona została w nim kwota rocznych spłat zobowiązań niemieckich i sposób ich przekazywania. Zobowiązania te uległy zmniejszeniu.
Ale to nie koniec.Kolejna (I) konferencja w Hadze, w dyskusji nad planem Younga ujawnia poważne różnice poglądów między Anglią i Francją. Niemcy przyjmują plan Younga, ale pod warunkiem opuszczenia Zagłębia Ruhry przez wojska okupacyjne przed terminem określonym w Traktacie Wersalskim. Traktat przewidywał, że II i III strefa okupacyjna zostanie opuszczona najpóźniej do końca czerwca 1930r
Problem niemieckich reperacji zostaje rozwiązany dopiero na konferencji w Lozannie (16.06 – 9.07. 1932),  gdzie pod przewodnictwem Mac Donalda podpisane zostają umowy zamykające problem niemieckich reparacji.  Następuje skasowanie niemieckiego zadłużenia przez wypłatę jednorazowego odszkodowania w wysokości 3 mld marek niemieckich
Wcześnie, w styczniu 1932r. rząd niemiecki przedstawił zestawienie wpłat w wysokości 53 mld 155 mln marek wraz z wyliczeniem wszystkich świadczeń rzeczowych. 
Od tego momentu niemiecka gospodarka może pracować na własny rachunek i odbudowywać się bez obciążeń. Co było znaczące na dla pogrążonych w kryzysie gospodarczym Niemiec.

ZIELONE ŚWIATŁO DLA NIEMIEC

Pierwsze sygnały skierowania apetytów państw faszystowskich w kierunku wschodnim pojawia się oficjalnie na II i III międzynarodowej konferencji rozbrojeniowej (2.02 – 14.0.1933).  Mussolini proponuje zawarcie tzw. „Paktu Czterech”, między Anglią, Francją, Niemcami i Włochami, a jego treścią ma być polityka współpracy, przy czym dot. ona możliwości rewizji traktatów pokojowych na zasadzie równouprawnienia i wprowadza równouprawnienie Niemiec w dziedzinie zbrojeń.  De facto był to pakt skierowany przeciwko ZSRR, Polsce i państwom tzw. Małej Ententy, na które to państwa kraje zachodnie chciały skierować ekspansję państw faszystowskich. Pakt Czterech został wprawdzie podpisany (15.07.1933), ale nie został ratyfikowany przez Francję i z tego powodu nie wszedł w życie.

Dwa lata później 16 marca 1935r. wchodzi w życie w Niemczech ustawa o utworzeniu niemieckich sił zbrojnych, odrzuceniu ograniczeń zbrojeniowych nałożonych przez Traktat Wersalski i wprowadzeniu powszechnego obowiązku służby wojskowej. Liga Narodów potępia wprawdzie remilitaryzację Niemiec (17.04.1935), ale to nie ma najmniejszego znaczenia dla Hitlera.

Kolejnym krokiem Niemiec jest umowa z Wielką Brytanią dot. floty (18.06.1935). Brytyjczycy deklarują gotowość udzielenia zgody na niemieckie zbrojenia morskie do wysokości 35% brytyjskiej floty wojennej.  Wywołuje to oburzenie Francji, ale nie przeszkadza Hitlerowi odnieść duży sukces, którego dążenia rewizjonistyczne dostają jednoznaczną aprobatę Brytyjczyków.

Tymczasem faszystowskie Włochy rozpoczynają agresję przeciwko Etiopii (3.10.1935). Wprawdzie Liga Narodów ustanawia sankcje dla Włoch (embargo na broń, zamrożenie kredytów i zakaz dostaw surowców), to wiele krajów wyłamuje się z nich, przede wszystkim Francja, również Wielka Brytania daje wolną rękę Włochom, Niemcy natomiast dostarczają im surowców. W maju 1936r. wojska włoskie zajmują Addis-Abebę. I co ciekawe, po zakończeniu działań wojennych i podboju Etiopii – Liga Narodów... wyraża zgodę na zniesienie wobec Włoch sankcji.

Pierwsze działania militarne Hitler rozpoczyna we własnym kraju. Niemcy ogłaszają memorandum (16.02.1936r.) w sprawie remilitaryzacji Nadrenii. Wojska niemieckie obsadzają zdemilitaryzowane na mocy Traktatu Wersalskiego Zagłębie Ruhry. Jako pretekst Hitler wykorzystał ratyfikację francusko-radzieckiego paktu o wzajemnej pomocy. Wszelkie protesty ze strony państw Ententy mają wyłącznie charakter formalny.  Hitler po raz pierwszy ujawnił, że będzie się posługiwał siłami militarnymi w osiąganiu swoich celów.

Kilka miesięcy później (25.10.1936) niemiecko-włoski pakt ustanawia tzw. oś Berlin-Rzym. Niemcy uznają aneksję Etiopii przez Włochy, oba państwa uzgadniają jednolite postępowanie w sprawie Hiszpanii, uznają i popierają gen. Franco oraz rozdzielają między sobą strefy interesów w Europie Południowo-Wschodniej. To pierwsze publiczne akceptowanie przez Hitlera aneksji państw przez kraje faszystowskie. Zawarcie paktu z Włochami poprzedza spisek faszystowski gen. Franco, poparty przez Niemcy i Włochy i w konsekwencji wybuch wojny domowej w Hiszpanii.

LIS WYCHODZI Z NORY

Decyzję o podjęciu ekspansji w Europie Adolf Hitler podjął jesienią 1937 r.
Kanclerz III rzeszy Niemieckiej Adolf Hitler, 1936r.

I nie miała ona nic wspólnego z paktem Ribbentrop-Mołotow, jak sądzą polscy politycy, czy posłowie Parlamentu Europejskiego! Został on zawarty dwa lata później!
5 listopada 1397 r. Hitler zwołał on tajną naradę z udziałem ministra spraw wojskowych gen. Wernera von Blomberga, ministra spraw zagranicznych K. von Neuratha i dowódców poszczególnych rodzajów broni niemieckich sił zbrojnych: gen. Wernera von Fritscha (wojska lądowe), Göringa (wojska lotnicze) i Ericha Raedera (marynarka wojenna). Przedstawił im gigantyczny plan aneksji państw europejskich rozłożony w czasie na 10 lat (1938-1948). Zażądał od wojskowych odpowiedniego przygotowania zbrojeń i rozlokowania sił zbrojnych.  Plan był tak gigantyczny, że wzbudził zastrzeżenia niektórych generałów. Na początek Hitler planował aneksję Austrii, następnie Czech, a później całej Europy. Co zresztą potem konsekwentnie to zrealizował realizował.  Atak na pierwsze dwa państwa Hitler planował przeprowadzić już w następnym, tj. 1938 roku. Generałów przejawiających wątpliwości i zastrzeżenia odsunął z zajmowanych stanowisk.  Dokonał reorganizacji dowodzenia, przejmując samemu naczelne dowództwo sił zbrojnych. 4  lutego 1938 r. przeprowadził dalsze zmiany kadrowe i przystąpił do wykonania powziętych w 1937 r. postanowień.
Szczegółową informację o przebiegu wspomnianej wyżej trzygodzinnej narady u Hitlera, wywiad francuski uzyskał od swego berlińskiego informatora już w dniu następnym, tj. 6 listopada 1937 r. Francuzi znali cele i plany Hitlera nie umieli się im jednak przeciwstawić.
,
OCZAMI AMERYKAŃSKIEGO AMBASADORA
,
Współcześni polscy politycy, jak i sporo grono dziennikarzy, mało się orientuje jak rzeczywiście wyglądały plany Hitlera wobec Polski, nie sięgają po ogólnie dostępne zbiory dokumentów, nie analizują ich i klepią, co im antyrosyjska ślina na język przyniesie.   
Ambasador USA w Polsce Antony J.  Drexel-Bidll [1] w raporcie[2] do swego rządu z 22 grudnia 1938 r. informował :...
(...) 
*** 
Ze względu na objętość tekstu - całość artykułu znajduje się pod linkiem: 





[1] Anthony Joseph Drexel Biddle (1897 - 1961) amerykański polityk i dyplomata, ambasador USA w Polsce w latach 1937-1943, W czasie II wojny światowej wraz z polskim rządem uciekł z Polski, najpierw do Francji, gdzie przebywał w latach 1939-1940 a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie przybył 14 marca 1941. Londyn opuścił 1 grudnia 1943 kończąc służbę dyplomatyczną jako ambasador USA w Polsce.

[2]Polska w polityce międzynarodowej (1939-1945)”. Zbiór dokumentów  1939.  Wybrał, przedmową i przypisami opatrzył W. T. Kowalski, Warszawa 1989, dok. nr 14, s. 56-62.