KWADRATURA KOŁA POLITYKI: Czy Putin miał rację

29 grudnia 2019

Czy Putin miał rację

Hitlerowcy wkraczają do Polski, 1 września 1939r.

Ocena Władimira Putina Europy i Polski przed wybuchem II wojny światowej rozsierdziła polskich polityków i część mediów, uważających, że przyczyną II wojny światowej był pakt o nieagresji zawarty między ZSRR i III Rzeszą Niemiecką i wojnę rozpętali wspólnie Stalin i Hitler.
Niestety, prawda historyczna jest inna, polski establishment polityczno-medialny ma ewidentne kłopoty ze znajomością europejskiej i polskiej historii.
Niestety, Putin miał rację.

Praprzyczyn wybuchu wojny na europejskim kontynencie należy właściwie szukać dobre kilka lat wcześniej od dnia agresji Hitlera na Polskę, już w połowie 1931 r., kiedy to załamanie się austriackiej instytucji kredytowej wpływa w alarmujący sposób na gospodarkę i politykę całej Europy. A nawet nieco wcześniej, a nawet wcześniej, na przełomie 1928/1929r.

KRACH BANKOWY I GOSPODARCZY

Bankructwa: Banku Darmsztackiego (11.05.1931) oraz Banku Narodowego w Niemczech (13.08.1931) wywołały ogólny krach bankowy, który zahamowano przez czasowe zawieszenie wypłat i zastosowanie innych środków zapobiegawczych. Niemniej jednak kryzys finansowy w Europie rozszerzał się. We wrześniu tego roku (21.09.1931) Bank Angielski zmuszony jest do wyrzeczenia się systemu walutowego mającego pokrycie w zlocie. A to oznacza koniec liberalnej polityki walutowej. Za przykładem Wielkiej Brytanii idą kraje posiadając walutę funtową: Irlandia oraz państwa poza europejskie (Indie, Egipt, Palestyna, Australia, Nowa Zelandia, Związek Południowej Afryki), państwa skandynawskie a także Portugalia, Estonia, później Japonia i Czechosłowacja.
Jest to pokłosie „Czarnego Piątku” na giełdzie amerykańskiej, który miał miejsce ponad rok wcześniej (25.10.1929). Zapoczątkował on wielki światowy kryzys gospodarczy, bankowy i finansowy, ciągnący się latami.

Na światowy kryzys bankowy i gospodarczy, prezydent USA Clark Hoover y zaproponował roczne moratorium dla wszystkich międzynarodowych zobowiązań płatniczych (20.06.1931). Propozycja ta została skwapliwie przyjęta przez wszystkie zainteresowane państwa i weszła w życie 15 lipca tego 1931r.

Dwa lata później w Londynie odbywa się międzynarodowa konferencja gospodarcza (2.06-27.07.1933), na której jej uczestnicy usiłują doprowadzić do skutku zawarcie międzynarodowej umowy walutowej. Sprzeciw Roosevelta, prezydenta USA przekreśla te wysiłki.

KRYZYS W NIEMCZECH

W Niemczech kryzys pojawił się nieco wczesnej. Zimą 1928/1929 poczęły pojawiać się jego pierwsze objawy. Wzrosła liczba bezrobotnych, dochodząc do 2 mln u schyłku 1928r. W budżecie państwa pojawiły się niedobory, kryzys obejmował również rolnictwo, handel i finanse. Wszystko to załamało w Niemczech stabilizację polityczną i sprzyjało narastaniu sprzeczności, co sprzyjało wzrostowi sił lewicy (KPD) i nazistów ( NSDAP).
Jego pogłębienie nastąpiło w 1932r. Liczba bezrobotnych przekroczyła 6 mln. Produkcja przemysłowa spadła do 40% poziomu w 1929r. Zadłużenie niemieckiej gospodarki chłopskiej sięgnęło 13,9 mld marek niemieckich.
Na tym tle rosną wpływy polityczne Hitlera. Głosowanie w wyborach prezydenckich w I turze (13.03.1932) przynosi Hitlerowi drugie miejsce po Hindenburgu (11,3 mln głosów), w drugiej turze (10.04) także drugie miejsce (13,4 mln głosów). NSDAP uzyskuje w wyborach do Reichstagu (31.07.1932) - 230 miejsc na 608. Naziści wykorzystują w kampanii wyborczej trudną sytuację gospodarczą, obiecują przywrócenie wielkości Rzeszy Niemieckiej i jej dobrobytu, podburzają ludzi przeciwko Żydom i komunistom, rzekomym sprawcom kryzysu w Niemczech.

Franz von Papen, kanclerz III Rzeszy do 3 grudnia 1932r. i Adolf Hitler, führer (przewodniczący) NSDAP - spotykają się w Kolonii i zawiązują koalicję (NSDAP, DNVP i Stahlelm), która będzie w stanie powołać nowy rząd niemiecki z Hitlerem, jako kanclerzem i von Papenem, jako wicekanclerzem.
Hitler zostaje na stanowisko kanclerza III Rzeszy 30 stycznia 1933r.

NIEMIECKIE ZOBOWIĄZANIA REPARACYJNE

Warto by też przypomnieć rok 1929r. i sprawę niemieckich zobowiązań reparacyjnych powojennych, tzw. umowę Dawesa.
Z obecnością przedstawicieli Belgii, Niemiec, Anglii, Francji, Włoch, i Japonii, pod przewodnictwem Amerykanina Owena Younga zorganizowano kilkumiesięczną konferencję (11.02 -6.06.1929) na której powstał tzw. plan Younga. Określona została w nim kwota rocznych spłat zobowiązań niemieckich i sposób ich przekazywania. Zobowiązania te uległy zmniejszeniu.
Ale to nie koniec.Kolejna (I) konferencja w Hadze, w dyskusji nad planem Younga ujawnia poważne różnice poglądów między Anglią i Francją. Niemcy przyjmują plan Younga, ale pod warunkiem opuszczenia Zagłębia Ruhry przez wojska okupacyjne przed terminem określonym w Traktacie Wersalskim. Traktat przewidywał, że II i III strefa okupacyjna zostanie opuszczona najpóźniej do końca czerwca 1930r
Problem niemieckich reperacji zostaje rozwiązany dopiero na konferencji w Lozannie (16.06 – 9.07. 1932), gdzie pod przewodnictwem Mac Donalda podpisane zostają umowy zamykające problem niemieckich reparacji. Następuje skasowanie niemieckiego zadłużenia przez wypłatę jednorazowego odszkodowania w wysokości 3 mld marek niemieckich
Wcześnie, w styczniu 1932r. rząd niemiecki przedstawił zestawienie wpłat w wysokości 53 mld 155 mln marek wraz z wyliczeniem wszystkich świadczeń rzeczowych.

Od tego momentu niemiecka gospodarka może pracować na własny rachunek i odbudowywać się bez obciążeń. Co było znaczące na dla pogrążonych w kryzysie gospodarczym Niemiec.

ZIELONE ŚWIATŁO DLA NIEMIEC

Pierwsze sygnały skierowania apetytów państw faszystowskich w kierunku wschodnim pojawia się oficjalnie na II i III międzynarodowej konferencji rozbrojeniowej (2.02 – 14.0.1933). Mussolini proponuje zawarcie tzw. „Paktu Czterech”, między Anglią, Francją, Niemcami i Włochami, a jego treścią ma być polityka współpracy, przy czym dot. ona możliwości rewizji traktatów pokojowych na zasadzie równouprawnienia i wprowadza równouprawnienie Niemiec w dziedzinie zbrojeń. De facto był to pakt skierowany przeciwko ZSRR, Polsce i państwom tzw. Małej Ententy, na które to państwa kraje zachodnie chciały skierować ekspansję państw faszystowskich. Pakt Czterech został wprawdzie podpisany (15.07.1933), ale nie został ratyfikowany przez Francję i z tego powodu nie wszedł w życie.

Dwa lata później 16 marca 1935r. wchodzi w życie w Niemczech ustawa o utworzeniu niemieckich sił zbrojnych, odrzuceniu ograniczeń zbrojeniowych nałożonych przez Traktat Wersalski i wprowadzeniu powszechnego obowiązku służby wojskowej. Liga Narodów potępia wprawdzie remilitaryzację Niemiec (17.04.1935), ale to nie ma najmniejszego znaczenia dla Hitlera.

Kolejnym krokiem Niemiec jest umowa z Wielką Brytanią dot. floty (18.06.1935). Brytyjczycy deklarują gotowość udzielenia zgody na niemieckie zbrojenia morskie do wysokości 35% brytyjskiej floty wojennej. Wywołuje to oburzenie Francji, ale nie przeszkadza Hitlerowi odnieść duży sukces, którego dążenia rewizjonistyczne dostają jednoznaczną aprobatę Brytyjczyków.

Tymczasem faszystowskie Włochy rozpoczynają agresję przeciwko Etiopii (3.10.1935). Wprawdzie Liga Narodów ustanawia sankcje dla Włoch (embargo na broń, zamrożenie kredytów i zakaz dostaw surowców), to wiele krajów wyłamuje się z nich, przede wszystkim Francja, również Wielka Brytania daje wolną rękę Włochom, Niemcy natomiast dostarczają im surowców. W maju 1936r. wojska włoskie zajmują Addis-Abebę. I co ciekawe, po zakończeniu działań wojennych i podboju Etiopii – Liga Narodów... wyraża zgodę na zniesienie wobec Włoch sankcji.

Pierwsze działania militarne Hitler rozpoczyna we własnym kraju. Niemcy ogłaszają memorandum (16.02.1936r.) w sprawie remilitaryzacji Nadrenii. Wojska niemieckie obsadzają zdemilitaryzowane na mocy Traktatu Wersalskiego Zagłębie Ruhry. Jako pretekst Hitler wykorzystał ratyfikację francusko-radzieckiego paktu o wzajemnej pomocy. Wszelkie protesty ze strony państw Ententy mają wyłącznie charakter formalny. Hitler po raz pierwszy ujawnił, że będzie się posługiwał siłami militarnymi w osiąganiu swoich celów.

Kilka miesięcy później (25.10.1936) niemiecko-włoski pakt ustanawia tzw. oś Berlin-Rzym. Niemcy uznają aneksję Etiopii przez Włochy, oba państwa uzgadniają jednolite postępowanie w sprawie Hiszpanii, uznają i popierają gen. Franco oraz rozdzielają między sobą strefy interesów w Europie Południowo-Wschodniej. To pierwsze publiczne akceptowanie przez Hitlera aneksji państw przez kraje faszystowskie. Zawarcie paktu z Włochami poprzedza spisek faszystowski gen. Franco, poparty przez Niemcy i Włochy i w konsekwencji wybuch wojny domowej w Hiszpanii.

LIS WYCHODZI Z NORY

Decyzję o podjęciu ekspansji w Europie Adolf Hitler podjął jesienią 1937 r.

Kanclerz III rzeszy Niemieckiej Adolf Hitler, 1936r.

I nie miała ona nic wspólnego z paktem Ribbentrop-Mołotow, jak sądzą polscy politycy, czy posłowie Parlamentu Europejskiego! Został on zawarty dwa lata później!

5 listopada 1397 r. Hitler zwołał on tajną naradę z udziałem ministra spraw wojskowych gen. Wernera von Blomberga, ministra spraw zagranicznych K. von Neuratha i dowódców poszczególnych rodzajów broni niemieckich sił zbrojnych: gen. Wernera von Fritscha (wojska lądowe), Göringa (wojska lotnicze) i Ericha Raedera (marynarka wojenna). Przedstawił im gigantyczny plan aneksji państw europejskich rozłożony w czasie na 10 lat (1938-1948). Zażądał od wojskowych odpowiedniego przygotowania zbrojeń i rozlokowania sił zbrojnych. Plan był tak gigantyczny, że wzbudził zastrzeżenia niektórych generałów. Na początek Hitler planował aneksję Austrii, następnie Czech, a później całej Europy. Co zresztą potem konsekwentnie to zrealizował realizował. Atak na pierwsze dwa państwa Hitler planował przeprowadzić już w następnym, tj. 1938 roku. Generałów przejawiających wątpliwości i zastrzeżenia odsunął z zajmowanych stanowisk. Dokonał reorganizacji dowodzenia, przejmując samemu naczelne dowództwo sił zbrojnych. 4 lutego 1938 r. przeprowadził dalsze zmiany kadrowe i przystąpił do wykonania powziętych w 1937 r. postanowień.

Szczegółową informację o przebiegu wspomnianej wyżej trzygodzinnej narady u Hitlera, wywiad francuski uzyskał od swego berlińskiego informatora już w dniu następnym, tj. 6 listopada 1937 r. Francuzi znali cele i plany Hitlera nie umieli się im jednak przeciwstawić.
,

OCZAMI AMERYKAŃSKIEGO AMBASADORA
,

Współcześni polscy politycy, jak i sporo grono dziennikarzy, mało się orientuje jak rzeczywiście wyglądały plany Hitlera wobec Polski, nie sięgają po ogólnie dostępne zbiory dokumentów, nie analizują ich i klepią, co im antyrosyjska ślina na język przyniesie.

Ambasador USA w Polsce Antony J. Drexel-Bidll [1] w raporcie[2] do swego rządu z 22 grudnia 1938 r. informował :...

(...)

***

Ze względu na objętość tekstu - całość artykułu znajduje się pod linkiem:

https://vk.com/@sophico43-czy-putin-mia-racj

[1] Anthony Joseph Drexel Biddle (1897 - 1961) amerykański polityk i dyplomata, ambasador USA w Polsce w latach 1937-1943, W czasie II wojny światowej wraz z polskim rządem uciekł z Polski, najpierw do Francji, gdzie przebywał w latach 1939-1940 a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie przybył 14 marca 1941. Londyn opuścił 1 grudnia 1943 kończąc służbę dyplomatyczną jako ambasador USA w Polsce.

[2] „Polska w polityce międzynarodowej (1939-1945)”. Zbiór dokumentów 1939. Wybrał, przedmową i przypisami opatrzył W. T. Kowalski, Warszawa 1989, dok. nr 14, s. 56-62.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

7 maja 2020, Rosja - 20 lat temu Władimir Putin został prezydentem Rosji.

20 lat temu Władimir Putin po raz pierwszy został prezydentem Rosji. Dostał ruiny po rozpadzie ZSRR. Gdyby wtedy pojawił się koronawirus, rosyjska opieka zdrowotna nie miałaby siły oprzeć się pandemii, a rosyjska gospodarka nie miałaby siły jej przetrwać. To, że Rosja jest dziś w nieporównywalnej sytuacji, w pandemii - przy minimalnej śmiertelności w porównaniu ze wszystkimi krajami europejskimi i Stanami Zjednoczonymi, z systemową walką z śmiertelnym wirusem - jest wynikiem ostatnich 20 lat rządów Władimira Putina w Rosji.

Od 11 marca 2020, świat - pandemia koronawirusa (COVID-19)

11 marca, w Genewie - sekretarz generalny Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) - Tedros Adhanom Ghebreysus oświadczył, że Europa stała się epicentrum pandemii koronawirusa SARS-CoV2 (COVID-19) i rejestr zmarlych jest wyższy niż w Chinach, gdzie się wirus pojawił. Najwyższy wskaźnik zgonów odnotowuje się we Włoszech i Hiszpanii. Zakażonych wirusem odnotowano we wszystkich krajach europejskich. Przyjęły one szeroką akcję osłaniającą ludność przed zarażeniem wirusem - wprowadzono minimum dwutygodniowe kwarantanny dla osób przybylych z rejonów zakażenia, wydzielono szpitale zakażne do opieki nad zakażonymi, zamknięte są granice państwowe, odwołanie zajęć w szkołach i na uczelniach, odwołano krajowe i międzynarodowe imprezy masowe - sportowe, kulturalne, rozrywkowe, religijne, zamknięte są placówki kultury, gastronomiczne, ograniczenie działalności miejsc kultu religijnego, praca sklepów ograniczona do minimum, w wielu zakładach przemysłowych - zawieszono pracę, lub preferuje się tzw, pracę zdalną itp), miasta i osiedla są prawie bezludne na ulicach. W sklepach widoczne są braki nagminnie wykupowanych towarów, wprowadzono ograniczenia w ich ilościach przy zakupach, ceny żywności poszły w górę. Eksperci szacują, że taki stan może potrwać kilka tygodni. Pandemia niewątpliwie odbije się na poszczególnych gospodarkach krajów ogarniętych wirusem. Znakomita ich większość nie była i jest nadal nieprzygotowana do pandemii - brakuje sprzętu w szpitalach, odzieży ochronnej, środków dezynfekcji, przede wszystkim testów medycznych na obecność wirusa. Laboratoria nie są przygotowane także do wykonywania ich na dużą skalę i wiele państw nie prowadzi testów profilaktycznie, lecz wyłącznie przy podejrzeniu o zakażenie wirusem (m.in. tak dzieje się w Polsce). W Niemczech natomiast zorganizowano punkty badań, gdzie obywatele mogą na wlasne życzenie przejść badanie testowe. W krajach o wysokim wskaźniku zgonów (m.in. we Włoszech) do pomocy oddelegowano wojsko. Oficjalnie uznano dzień 11 kwietnia początkiem wybuchu pandemii na świecie.

KONSTYTUCJA RP

"My, Naród Polski - wszyscy obywatele Rzeczpospolitej (...),
Wszystkich, którzy dla dobra Trzeciej Rzeczypospolitej tę Konstytucję będą stosowali, wzywamy, aby czynili to, dbając o zachowanie przyrodzonej godności człowieka, jego prawo do wolności i solidarności z innymi, a poszanowanie tych zasad mieli za niewzruszona podstawę Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozdział II
WOLNOŚCI,PRAWA I OBOWIĄZKI CZŁOWIEKA I OBYWATELA
WOLNOŚCI I PRAWA OSOBISTE
Art.54
1. Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.
2. Cenzura prewencyjna środków społecznego przekazu oraz koncesjonowanie prasy są zakazane. (...).

UWAGA KOMENTATORZY

Ze względu na notoryczne pojawianie się komentatorów, którzy mimo próśb i monitów usiłują zachwaścić blog objawami pieniactwa, chamstwa i różnych obsesji - z dniem 26 kwietnia 2014 r. wprowadzam całkowity monitoring (cenzurę) komentarzy i żaden wpis bez mojej zgody nie pojawi się w blogu. Oznacza to, że najpierw trafia do moderatora i dopiero po mojej akceptacji pojawi się w blogu. Dlatego proszę o cierpliwość, wyrozumiałość i nie dziwienie się, że wpisy nie pojawiają się natychmiast. Staram się przynajmniej 2 razy dziennie przeglądać komentarze i je upubliczniać.

Szanowni Państwo, Drodzy Czytelnicy

Zapraszam do lektury mego bloga, którego dewizą jest rzetelne i uczciwe opisanie otaczającej nas rzeczywistości. Często wbrew powszechnej opinii, na przekór deklaracjom rządzących czy narzuconym kryteriom jej oceny. Piszę jawnie, pod własnym nazwiskiem, nie skrywając twarzy, świadomie ponosząc konsekwencje za to, co robię. Prezentowane przeze mnie opinie, sądy i oceny są autonomiczne, osobiste i niesterowalne. Jestem wolnym człowiekiem i tę wolność, wyrażaną także niezawisłą myślą i słowem, cenię jako najważniejsze dobro, jakie posiadam. Miło mi Państwa gościć w moim blogu! *** Red. Zofia Bąbczyńska-Jelonek

Szanowni Internauci

"Kwadratura koła polityki"
jest autorskim blogiem
red. Zofii Bąbczyńskiej-Jelonek.
Wszystkie prezentowane w nim teksty i autorskie fotografie są pod ochroną Prawa prasowego i Prawa autorskiego oraz innych krajowych i międzynarodowych przepisów prawnych w tym: Konwencji Powszechnej, zwanej też Konwencją Genweską (obowiązującej w Polsce od 1977r.) oraz Konwencji Bremeńskiej, od 1971r obowiązujacej w Polsce.
Wszystkich Internautów - moich Gości i Czytelników - serdecznie zapraszam do dyskusji, pod warunkiem przestrzegania kultury słowa oraz poszanowania godności osób, o których wyrażać będą swoje opinie.
Co nie oznacza jakichkolwiek z mojej strony ograniczeń związanych z racjonalną i konstruktywną krytyką ich poczynań na niwie politycznej.

REKOMENDACJE

„Путин. Стерх всякой меры”, książka o trudnym do przetłumaczenia na język polski tytule, to kolejna publikacja o rosyjskim prezydencie pióra Andrieja Kolesnikowa, korespondenta „Kommiersanta”, który od 17 lat pracuje w obsłudze informacji z Kremla. Jak zapowiada sam red. Kolesnikow, w książce można zobaczyć pozornie dwie osoby – Putina premiera i Putina prezydenta. I chociaż na każdym z tych stanowisk Putin inaczej podchodzi do zadań związanych z piastowanym stanowiskiem, to zawsze jest to ten sam człowiek. Z książki można się dowiedzieć, jak działa prawdziwy pion i dlaczego w żaden sposób nie może stać się on horyzontem, poznasz, kto jest członkiem zespołu Putina, komu rosyjski prezydent wierzy a kogo uważa za politycznego rywala. Komu ufa a komu nigdy nie zaufa i dlaczego. Czytelnik z książki dowie się jak Putin odnosi się do władzy i wolności, prawa i korupcji, na jakim poziomie widzi wzmocnienie demokracji, czy to wzmocnienie jest dla niego rygorem, a jeśli tak, to czy jest to demokracji Rosji potrzebne. Można się dowiedzieć też, jak Putin ocenia swoją działalność jako premiera i jako prezydenta, jakie decyzje uważa za błędne i dlaczego, jak często rozpoznaje takie błędy. Książka niewątpliwie ciekawa, autor zapewnia ,że jej tytuł nie jest przesadny: „Żuraw Syberyjski bez żadnej miary”, a właściwie ponad miarę, ale i o wiele więcej, a czasami nie zawsze ponad miarę… I ktokolwiek, kto chce wiedzieć, kim jest właściwie Władimir Putin, powinien ją z pewnością przeczytać. Aż się prosi o przetłumaczenie na język polski! *** Dziękuję moim Przyjaciołom w Kaliningradzie za jej kupienie i przysłanie do Polski!

31 marca 2019, Bernau i Berlin (Niemcy) - wyjazd studyjny, m.in. Niemieckie Muzeum Techniki

Założone w 1982 r. Niemieckie Muzeum Techniki (Deutsches Technikmuseum) kontynuuje tradycję licznych zbiorów z zakresu historii techniki, przechowywanych do II wojny światowej w Berlinie i których część eksponatów obecne muzeum przejęło. Muzeum znajduje się na terenie byłego dworca towarowego „Anhalter Güterbahnhof”. Na ok. 25 tys.m² prezentowane są ekspozycje nt. techniki komunikacji, produkcji, energii i transportu. W nowym budynku ze szkła przedstawiona jest żegluga wodna i powietrzna. Do dyspozycji stoi również biblioteka i archiwum historyczne. W 2011 r. otwarto przy byłej drodze załadunku - wystawę stałą pt. „Człowiek w ruchu – podróż samochodem & in.“ („Mensch in Fahrt – unterwegs mit Auto & Co.“), prezentującą powozy, rowery, motocykle i 30 samochodów z różnych epok. Historyczne parowozownie mieszczą poza tym 40 pojazdów kolejowych. W parku wokół muzeum znajdują się wiatraki i młyny wodne oraz browar.

18 pażdziernika 2018r., Moskwa (Rosja) - Forum "Ekonomia morza. Innowacje w nowych realiach"

Organizatorami 6. Rosyjsko-Norweskiego Forum Biznesowego "Ekonomia morza. Innowacje w nowych realiach" są: Departament Współpracy Gospodarczej z Zagranicą LO CCI we współpracy z Departamentem Stosunków Zewnętrznych oraz współpracą z radami gospodarczymi Izby Przemysłowo-Handlowej Federacji Rosyjskiej (Moskwa. Odbędzie się ono w Centrum Kongresowym Izby Przemysłowo-Handlowej w Moskwie, przy Ulicy Ilyinka 6. *** Forum odbędzie się w języku rosyjskim i angielskim z tłumaczeniem symultanicznym. *** W programie Forum – sesja plenarna „Ekonomia morza. Innowacje w nowych realiach”, z udziałem Siergieja N. Katirina, prezesa Izby Przemysłowo-Handlowej Federacji Rosyjskiej oraz Liv Monica Stubholt, prezeski Norwesko-Rosyjskiej Izby Gospodarczej. W dyskusji wezmą udział też ministrowie obu państw, szefowie oficjalnych struktur i duże firmy rosyjskie i norweskie. Następnie odbędą się trzy równolegle sesje. 1 - Sektor naftowy i gazowy oraz logistyka w regionach dalekiej Północy; 2 - Przemysł stoczniowy i technologia morska; 3 - Rybołówstwo i akwakultura. Forum zakończy oficjalne przyjęcie wydane przez ambasadora Królestwa Norwegii w Rosji.

3 grudnia 2016, Poczdam i Berlin-Spandau (Niemcy) - wyjazd studyjny

Niedawno w POCZDAMIE udostępniono turystom po kilkuletnim remoncie barokowy Nowy Pałac (Neues Palais) zbudowany przez Fryderyka Ii Wielkiego w zespole pałacowo-ogrodowym Sanssouci, w którym obecnie znajduje się muzeum. To główny cel kolejnej wizyty w Poczdamie. Poczdam zwiedzam przynajmniej raz w roku, w ubiegłym była nawet dwa razy, i spacer po ogrodach jest rytualnym obowiązkiem. Remont pałacu obserwowałam z zaciekawieniem, w końcu historia Niemiec jest związana z historią Polski, czy Szczecina, w którym mieszkam od dziesięcioleci. Poza tym po prostu lubię to miejsce i zawsze wracam do niego z wielką przyjemnością. Nawet korzystam z pensjonaciku położonego vis a vis wejścia do ogrodów na wysokości pałacu. *** Jest kilka miejsc w Europie, które szczególnie lubię, i to jest takie jedno z nich. Mam swoje ukochane uliczki w szwedzkim Ystad, kościółek w Nynasham, Friedrichstrasse w Berlinie, ogrody przy pałacu w Schwerinie, plac przed uniwersytetem w Greifswaldzie. Cały szlak kościołów w Lubece…. Są takie miejsca w Brukseli, Dreźnie i w Pradze. Ale Poczdam jakoś najmocniej zakorzenił się w moim sercu. *** BERLIN znam o niebo lepiej niż rodzimą Warszawę i chętniej w nim bywam, niż w we własnej stolicy. Systematycznie poznaję coraz to kolejne dzielnice, zabytki mniej znane turystom, upajam się wodnymi szlakami turystycznymi, o każdej porze. W porze Adwentu Berlin ma specyficzny urok, choć, latem wiosną czy jesienią jest także urokliwy. W Berlinie czuję się jak u siebie, w Szczecinie. Te same klimaty. Podobna architektura, tylko ład architektoniczny bardziej szanowany niż w Szczecinie. Tu poluję na płyty z muzyką klasyczną, włóczę się po księgarniach, szperam po sklepikach z artykułami dekoracyjnymi i oddaję się włóczęgom po mieście i jego zakamarkach. Czasami ulegam pokusie i zaopatruję się w garderobę. *** W Berlinie bywam służbowo, prywatnie, z wycieczkami. Korzystam z każdej okazji, by tam się zjawić. *** Dla mnie Berlin to taka nieformalna stolica Europy, a właściwie Unii Europejskiej, od której dzieli mnie nie całe 2 godz. jazdy pociągiem czy autobusem, a samochodem osobowym jeszcze mniej. W pewnym sensie to także i moja stolica, w której znakomicie się czuję. W Adwencie – szczególnie. *** Tym razem celem wizyty jest dzielnica Spendau, którą znam przede wszystkim od strony …wody.

16 pażdziernika 2016, Berlin- Köpenick (RFN) – Festiwal Światła (wyjazd studyjny)

Köpenick, Berlin-Köpenick (do 31 grudnia 1930 Cöpenick) – dzielnica (Ortsteil) Berlina w okręgu administracyjnym Treptow-Köpenick. *** Od 1 października 1920 w granicach miasta. Od około 1232 do 30 września 1920 samodzielne miasto. Leży na południowym brzegu jeziora Müggelsee, na wyspie u ujścia rzeki Dahme do Sprewy. *** Nazwa dzielnicy jest pochodzenia słowiańskiego, pochodzi z prasłowiańskiego - kopa czyli pagórek, bądź wzniesienie. W języku polskim oddawana jako Kopnik, Kopanica lub Kopanik. *** Początkowo Kopnik był grodem słowiańskim znajdującym się na terytorium plemienia Szprewian. Badania archeologiczne stwierdziły, że gród wzniesiono na początku IX wieku, który po zniszczeniu został w końcu X wieku rozbudowany. W XII wieku był siedzibą władcy słowiańskiego księcia Jaksy z Kopanicy. W 1200 roku zdobyty przez margrabiów miśnieńskich Wettynów, a następnie przeszedł w ręce brandenburskie. Brandenburczycy w miejsce grodu słowiańskiego zbudowali niewielki gródek. Na początku XIII wieku na północ od niego rozwinęła się osada miejska. W roku 1906 miasto przeszło do historii za sprawą szewca Wilhelma Voigta, zwanego później Kapitanem z Köpenick. W 1920 Köpenick włączono do Berlina. *** Znajduje się tutaj ratusz Köpenick i zamek Köpenick, które uczestniczą w Festiwalu Światła.

22 maja 2016, Oranienburg (Niemcy) – wyjazd studyjny

Oranienburg jest siedzibą powiatu Oberhavel,w północnej części Brandenburgii, położone nad górną częścią rzeki Havela i kanału Odra-Havela, ok. 35 km od Berlina. Leży w północnej części strefy miejskiej w Berlinie i jest częścią naturalnego obszaru Zehdenick-Spandau Havelniederung. Pod względem ludności jest piątym miastem Brandenburgii (ok. 43 tys. mieszkańców). *** Oranienburg w czasie rezydencji elektora brandenburskiego (XVII w.) cechował szybki rozwój. Z tego okresu pochodzi barokowy zamek i wspaniałe wokół niego ogrody, odtworzone kilka lat temu. Elektor Brandenburgii Fryderyk Wulhelm, w 1650 r. ofiarował swojej żonie Luizie Henriecie von Oranien - zamek, zbudowany w stylu holenderskim w Bötzow, który w 1652 r. został przemianowany na Oranienburg. *** W 2009r na tyłach zamku Oranienburg, duży obszar nieużytków przekształcono w park, przywracając tym samym park zamkowi. *** Wybudowano też nowy most zamkowy, który od nowa zyskał centralne znaczenie dla miasta i zlokalizowano nieopodal nowy port rzeczny nad rzeką Havela. *** Obecnie odrestaurowany zamek wraz z ogrodami stał się muzeum Fundacji Pruskich Pałaców i Ogrodów Berlin-Brandenburgii i muzeum regionalnym powiatu Oberhavel. *** Oranienburg z biegiem lat stał się ważnym ośrodkiem przemysłowym. *** W czasach hitlerowskich w mieście powstał obóz koncentracyjny - Sachsenhausen. *** Budowę kanału Odra-Havela rozpoczęto w 1906 r i ukończono po 6 latach w celu ożywienia życia gospodarczego w mieście. Pozwoliło to na rozwój przemysłu metalowego, m.in. walcowni firmy Kruppa, zamkniętej w 1989r., która zatrudniała ona 7 tys. hutników. Została ona sprzedana Chińczykom. *** W planie wyjazdu, poza zwiedzaniem miasta, zamku Oranienburg i jego ogrodów – nowy port rzeczny oraz rejs po Haveli i Kanale Odra-Havela.

15 maja 2016, Magdeburg (Niemcy) – wyjazd studyjny

Poza zabytkami uroczego, mającego ponad 1,2 tys. lat miasteczka nad Łabą, głównym celem mojej wyprawy do Magdeburga jest zobaczenie największej w Europie inwestycji transportowej dla żeglugi śródlądowej – akweduktu (mostu kanałowego) nad Łabą i innych obiektów inżynierskich, wchodzących w skład tego niecodziennego skrzyżowania dróg wodnych. *** Skrzyżowanie dróg wodnych koło Magdeburga, zostało zaplanowane w ramach tzw. Projektu Komunikacyjnego nr 17 Niemieckiego Zjednoczenia, jest największym i najważniejszym fragmentem tego ambitnego zamierzenia. Projekt nr 17, będący częścią ogólnego programu rządu federalnego, miał na celu zespolenie arteriami komunikacyjnymi wschodnich landów ze starymi, objął budowę i przebudowę szlaku żeglugowego Hannower-Magdeburg-Berlin o ogólnej długości 253 km. *** W lipcu 1998 roku niemiecki minister transportu Matthias Wissmann położył na brzegu Łaby koło Magdeburga symboliczny kamień węgielny pod budowę największego na świecie skrzyżowania dróg wodnych. Otworzył tym samym ostatni etap rozpoczętej w 1934 roku budowy a planowanej już w 1919r. Prowadzone w latach 30-tych prace zostały wstrzymane w czasie II wojny światowej, a władze NRD nie były zainteresowane kontynuowaniem inwestycji. Most kanałowy na wiele lat stał się ostatnim brakującym ogniwem w połączeniu Kanału Śródlądowego (Mittellandkanal) z kanałem Łaba-Hawela (Elbe-Havel-Kanal). *** Do projektu powrócono już po zjednoczeniu Niemiec w 1997 roku. Wtedy powstanie akweduktu uzyskało status krajowego priorytetu i dzięki temu udało się go ukończyć w ciągu sześciu lat. *** Otwarcie miało miejsce w październiku 2003 roku, a całość kosztowała 500 milionów euro. Oddana do użytku niesamowita konstrukcja niedaleko Magdeburga jest największym na świecie żeglownym akweduktem. Jej budowa trwała ponad 80 lat.

APEL

Polski rząd pod wpływem sugestii ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego chce ukarać "Kreml" odwołaniem wydarzeń kulturalnych w 2015 r., organizowanych w ramach Dni Rosji w Polsce i Polski w Rosji. * Tym samym "ukarać" Polaków, konsumentów wspaniałej rosyjskiej kultury. * Polski rząd wychodzi z założenia, że "kulturalna" sankcja dla Rosji Władimira Putina, oskarżanego przez polski rząd o zestrzelenie samolotu nad ukraińskim Donieckiem przez wschodnio-ukraiński ruch oporu - bez jakichkolwiek wiarygodnych dowodów - jest słuszna. * Ja natomiast uważam, że oskarżać można na podstawie niepodważalnych dowodów winy i to po zakończeniu międzynarodowego śledztwa w sprawie tego wydarzenia, a pozbawianie obywateli własnego kraju konsumpcji dóbr kultury rosyjskiej, należących do światowych arcydzieł - jest intelektualnym i kulturowym barbarzyństwem polskiego rządu. * To wysoce prostacka decyzja, świadcząca wysoce negatywnie o pozimie mentalnym (intelektualnym) Rady Ministrów RP.

KWADRATURA KOŁA POLITYKI

Strony

29 grudnia 2019

Czy Putin miał rację

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

GORĄCO POPIERAM

Translate