Pierwszy odcinek o Klaudii, Polce studiującej psychologię na leningradzkim uniwersytecie i posiadającej niezwykły głos (mezzosopran a nawet kontralt, jak to określono w filmie) - oglądałam z zaciekawieniem. Nie tylko z racji starannego oddania realiów ZSRR lat 50-tych ub. wieku.
I nagle błysk wspomnień. To ten sam korytarz, po którym się przechadzałam nieco ponad dwa lata temu w rektoracie uniwersytetu petersburskiego, mieszczącego się na Wyspie Wassilewskiej. Przechadzałam się po nim, spoglądając na portrety wybitnych uczonych i wykładowców tej uczelni. Padały na niego promienie słoneczne, wyglądał niesamowicie. Oczywiście, uwieczniam go na zdjęciach.
Kiedy na filmie mówi się o polskich studentach, o ich (polskim) chórze, moja pamięć natychmiast przywołuje wspomnienia Wiktorii i Réné Śliwowskich ujęte w książce "Rosja, nasza miłość", także studiujących w czasach radzieckich w Leningradzie, dokładnie w tym samym czasie, co bohaterka serialu, na początku lat 50-tych XX w. Opisy balu dla "pierwszoroczniaków", życia w akademiku, itp. są identyczne, jakie widziałam wczoraj na filmie...
Na pewno będę ten serial oglądała, nie dla fabuły, chociaż też ciekawa, ale dla konfrontacji tego, co sama widziałam w uniwersyteckim Petersburgu, co zostało zapisane w książce, którą mam na podorędziu - z tym, co zobaczę na filmie.
Tak zapewne powstanie w mojej świadomości pewien etap w historii, pewna część tego cudownego miasta nad Newą i Polaków, którzy tam byli, studiowali, żyli. Petersburg będzie stawał się dla mnie coraz bliższy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz