Jest mi smutno…

Jedną z moich największych, prywatnych, niemalże intymnych przyjemności jest słuchanie muzyki klasycznej, zwłaszcza fortepianowej. Domowa płytoteka liczy setki płyt analogowych i CD. 

Mama grająca dla polskich oficerów RAF, Londyn 1942 .

Nawyk wyniesiony z dzieciństwa z kołysankami (chopinowskich nokturnów z reguły) granymi przez moją mamę. Mama wprawdzie nie miała żadnego wykształcenia muzycznego, ale los obdarzył ją słuchem absolutnym. Co wpadło jej w ucho, zapamiętała a potem odtwarzała na domowym pianinie a później fortepianie. Nie udało jej się zaszczepić we mnie bezgranicznego uwielbienia Chopina, ale wpoiła we mnie miłość do muzyki fortepianowej.

Z latami wyrobił się nawyk bywania w filharmonii na koncertach, pęczniała płytoteka. Miałam też znakomitych nauczycieli muzyki, m.in. red. Zbyszka Pawlickiego, który prowadził koncerty szkolne w szczecińskiej filharmonii. Budowę symfonii czy sonaty mam opanowaną do dzisiaj. Bez trudu rozróżnię utwory fortepianowe Brahmsa, Rachmaninowa, Czajkowskiego, Beethovena, Griega, Liszta …. To on mnie wprowadzał w cudowny świat muzyki klasycznej.

A potem już osobiste znajomości i sympatie. Jaś Kunicki, dyrygent, który rzucił muzykę na rzecz morza, ale wcześniej poprowadził w Szczecinie koncert, prywatnie zadedykowany mi z okazji zdanej pomyślnie matury. Wielkie przeżycie, prawdziwy wieczorny koncert, loża w filharmonii, kwiaty… Wykonany wtedy poemat „Preludia” Franciszka Liszta jest ukochanym utworem do dzisiaj.

Krzyś Missona, Stefan Marczyk, Walerian Pawłowski.... Dzisiaj prowadzą koncerty u Najwyższego, a ja Ich wspominam z wielką miłością i serdecznością, oglądając stare zdjęcia, listy, programy koncertowe, wspominając wspólne spotkania… No i Bernard Ringeissen, wspaniały francuski pianista, z którym łączyła mnie serdeczna przyjaźń i te obłędne koncerty w Szczecinie, pełne brawury, jakie nagrałam na starym magnetofonie w sali szczecińskiej filharmonii…

Jak świat staje mi w poprzek, jest smutno, wpadam w  psychiczny dołek - wyciągam kasetę (nagraną osobiście 26 kwietnia 1986 r.) z II koncertem fortepianowym (brillante) Kamila Saint-Seansa, w wykonaniu Bernarda z orkiestrą szczecińskich filharmoników pod kierownictwem Stefana Marczyka. 
I zaraz czuje się lepiej… Muzyka jest ewidentną i integralną częścią mego życia.

 *

Dzisiaj dopadła mnie smutna wiadomość

W nocy z niedzieli na poniedziałek

odeszła jedna z najwybitniejszych

polskich pianistek

BARBARA HESSE-BUKOWSKA

 Wspaniała szopenistka.

Miała 83 lata…

 *

Gdy w 1949 r. otrzymała II nagrodę w IV Międzynarodowym Konkursie im. Fryderyka Chopina, ja w tym samym czasie zaczynałam naukę w podstawówce….

Barbara Hesse-Bukowska w 1953 r. otrzymała V nagrodę Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Marguerite Long i Jacquesa Thibaud w Paryżu. Pięć lat później, jako stypendystka rządu polskiego doskonaliła swoją grę u Artura Rubinsteina w Paryżu.

Jako juror uczestniczyła w pracach jury Konkursu Chopinowskiego w 1985, 1990 i 1995 r. I z tych lat znałam już Barbarę Hesse-Bukowską – osobiście. Urocza blondynka, w okularach, szalenie kobieca, wspaniała pianistka…. Tak Ją zapamiętałam. 
Pozostała serdeczna pamięć, stare analogowe płyty i świadomość, że znałam wspaniałego Człowieka, który swoim artystycznym dziełem pozostawił trwały ślad w moim życiu.