I znowu ten Putin!

No, tak! Znowu Putin narozrabiał! I teraz unijne transatlantyckie lobby ma kolejny problem, tym razem z wymierzoną przeciwko Putinowi i jego Rosji - akcją wyrywania Ukrainy z jego uścisku. 

Misterny plan

Plan był misterny, nazwany został „polityką wschodnią” UE, potem - specjalnym programem unijnym „Partnerstwo Wschodnie” i polegał na budowaniu rozległego antyrosyjskiego frontu w byłych republikach ZSRR a teraz samodzielnych państwach. Pomysł zrodził się głównie w Polsce, która uzurpowała sobie być specjalistą od spraw tzw. „postsowieckiego” wschodu Europy.

Podjęte w Polsce działania były politycznie ekumeniczne. Zainicjował je socjaldemokratyczny Kwaśniewski (prezydent RP), potem włączyli się narodowosocjalistyczni Kaczyńscy (prezydent i premier RP) i chadecko-liberalny Tusk (premier RP). Razem, ramię w ramię, budowali front europejski przeciwko Rosji.

Były polski prezydent Aleksander Kwaśniewski sympatyzował z „pomarańczową” Ukrainą i premier Timoszenko, bracia Kaczyńscy i PiS, posunęli się dalej, wspierali Gruzję Saakaszwilego (nawet dostawami broni) przy wybitnym wsparciu USA i oddziałów marines, co uwidoczniło się w pięciodniowym konflikcie kaukaskim a premier  Donald Tusk na polu dyplomatycznym wystawił proamerykańskiego ministra Radosława Sikorskiego do tworzenia z aktywnym wsparciem szefów dyplomacji Szwecji i RFN – antyrosyjskiej unijnej polityki wschodniej.

Rosja w ewolucyjnej odbudowie

W tym samym czasie Rosja Władimira Putina (2 x prezydent, premier i prezydent FR) porządkowała po rozbiciu ZSRR i okresie prezydentur Gorbaczowa i Jelcyna swoje struktury państwowe i gospodarcze oraz przystąpiła do odbudowywania pozycji na świecie, jednocześnie inicjując wiele działań w sferze społecznej, poprawiającej relacje obywatelskie. 

Prezydent Putin jednoznacznie opowiedział się za ewolucyjną drogą budowania Rosji, jako silnego, demokratycznego państwa, mającego znaczący wpływ na sprawy europejskie i globalne, znajdując przy tym silnych popleczników i zrozumienie społeczeństwa. 
W tych działaniach ma jednoznaczne wsparcie organizacji wyznaniowych, w tym szalenie prężnej Cerkwi Rosyjskiej. 
Wykreowała się też rosyjska opozycja polityczna, która w każdym państwie jest mechanizmem kontrolnym wobec rządzących. W Rosji także. Relacje między rządzącymi a opozycją zmierzają w kierunku ich ucywilizowania, a wszelkie próby ingerencji z zewnątrz w te relacje zostały w Rosji spacyfikowane w zarodku.

Im silniejsza stawała się i staje nadal Rosja, tym bardziej narastał i narasta nadal antyrosyjski front w Europie i USA. I tym większa objawia się irytacja lobby transatlantyckiego. 

Ukraina i Rosja - transgraniczne powiązania

Po upadku ZSRR, Ukraina, która i tak w ramach Związku Radzieckiego miała dużą samodzielność, stała się suwerennym państwem, ale silnie połączonym siecią powiązań gospodarczych z Rosją. Wzajemne zależności gospodarcze wprawdzie nieco zmieniły charakter prawny, ale nadal istniały i istnieją do dzisiaj. 
Ukraina, a właściwie jej społeczeństwo, jest zlepkiem dwóch pryncypialnych i dwóch mniejszych części: wschodniej - autentycznie prorosyjskiej, zachodniej - częściowo pro unijnej, częściowo nacjonalistycznej, centrum (władzy i opozycji, czyli okolice Kijowa) oraz Krymu. Część wschodnia i Krym mówią po rosyjsku i mniej lub bardziej czują się częścią wielkiej Rosji. Granica Ukrainy z Rosją jest raczej płynna, ludność wzajemnie się przenika, formalności graniczne są z uprzywilejowaniami dla mieszkańców.

Stowarzyszenie Ukrainy z UE wszystko to zmienia. Tak na prawdę na granicy stanąłby z konieczności niewidzialny mur procedur granicznych i celnych, dla przeciętnego Ukraińca nie do przeskoczenia.

Budzenie ukraińskiej świadomości

Rosja oficjalnie stwierdzała, że decyzje Kijowa są suwerenne, ale systematycznie wskazywała werbalnie i licznymi przykładami, co Ukrainie niesie koligacja z UE. Do świadomości znacznej części Ukraińców zaczęło docierać, że dla Rosji Ukraina stanie się krajem trzecim i będą ich obowiązywały te same relacje, co Rosji z innymi krajami UE. Nienajlepsza kondycja gospodarki ukraińskiej dostała potężny cios. Rosja zaostrzyła kryteria wymiany handlowej, drastycznie odczuły to strefy produkcyjne Ukrainy. Rosjanie szybciej przeczytali i przetłumaczyli tekst umowy stowarzyszeniowej niż ministrowie ukraińscy i zaczęli swoich zachodnich sąsiadów edukować, obnażając wszelkie niekorzystne dla Ukrainy „kruczki” w niej zawarte.

Reakcja na takie zachowanie Rosji była do przewidzenia. Ze strony Polski i kilku innych państw unijnych odezwały się głosy, że to skandal, że trzeba Moskwie zwrócić uwagę, by nie „szantażowała” sąsiada, straszono WHO, do akcji wkroczyły też dosyć buńczucznie Stany Zjednoczone. 

Odsłanianie podbrzusza

Transatlantyckie, antyrosyjskie lobby w UE coraz bardziej się odsłaniało, Ukraińcy natomiast coraz bardziej przecierali oczy i zauważali, że stali się wyłącznie politycznym rekwizytem w ostrej walce z Rosją. Że w UE nikt tak na serio nie myśli ekonomicznie Ukrainie pomagać, a nawet zniwelować straty, jakie poniesie ich gospodarka za rozluźnienie relacji ekonomicznych ze wschodnim sąsiadem. 
Zauważyli też w końcu, że UE używa, jako tarana casus b. premier Timoszenko, wysyłając na mediacje w jej sprawie m.in. byłego prezydenta Polski, wiedząc, że dla obozu władzy na Ukrainie, jest on poplecznikiem ukraińskiej opozycji, a nie bezstronnym obiektywnym mediatorem. Takie podejście UE z góry było skazane na niepowodzenie. 

Polskie zagrania

Patrząc się z dystansem na te, żenujące w sumie, rozgrywki z Rosją kosztem Ukrainy, 
zastanawiam się, o co właściwie Polsce w tej całej stworzonej przez nią w UE „polityce wschodniej” czy „partnerstwie wschodnim” chodzi.

Był moment, że Unia Europejska, w czasie prezydentury Lecha Kaczyńskiego uwierzyła, iż polityczne, a potem nawet militarne rozgrywki z Rosją przyniosą jej jakieś enigmatyczne owoce. USA ładowały fortuny na rozwalanie Rosji od środka przez opozycję, polskie i europejskie media dostawały ekstazy opisując moskiewskie marsze antyputinowskie. Misternie zaplanowano intrygę militarną w Gruzji.  

Rosja jednak nie dała się zaskoczyć a UE nieco otrzeźwiała.

Awantura kaukaska została spacyfikowana, ujawniono z czasem rolę Saakaszwilego i USA w tej awanturze, subsydiowanie zagranicznymi dotacjami rosyjskiej opozycji, destabilizującej państwo w odbudowie, zahamowano prawnymi restrykcjami.

Unia na te manewry inspirowane przez Polskę przy pomocy USA zaczęła realniej spoglądać. 

Tymczasem autorytet Władimira Putina, w kraju i zagranicą systematycznie wzrastał.

Do Polski te sygnały jakby w ogóle nie docierały.

Skoro Gruzja nie wypaliła, zajęto się w Unii z inspiracji Polski - Ukrainą. 

Światowe perturbacje

USA w tym samym czasie stanęły na skraju bankructwa. Przy okazji wydało się, że Amerykanie szpiegują wszystkich dookoła a świat, za przyczyną konfliktów w świecie arabskim i zachowania wobec nich USA - znalazł się na skraju III wojny światowej. 

Rosja natomiast nie schodziła z wybranego kursu. Konsekwentnie budowała od nowa państwo i sukcesywnie wzmacniała swoją pozycję na arenie międzynarodowej. Rozegrała po mistrzowsku partię syryjską z USA i niektórymi państwami UE, przeciwstawiając się tak naprawdę zarzewiu wojny światowej, w czym miała już pewne doświadczenie z 1958 r. Dyskretnie i z zachowaniem maestrii dyplomatycznej na najwyższym poziomie, stanęła także przy boku Ukrainy. 

Ukraińskie - nie!

Kilka dni temu, tydzień przed spotkaniem szefostwa państw UE w Wilnie w ramach „Partnerstwa Wschodniego” i równolegle z rekonstrukcją polskiego rządu, Ukraina jednoznacznie stwierdziła, że na czas nieokreślony zawiesza wszelkie negocjacje na temat stowarzyszenia z UE i nie ukrywała, że zdecydowały o tym względy ekonomiczne mające u podłoża relacje gospodarcze i wymianę handlową z Rosją.

Marek Siwiec (b. SLD) przyjaciel Aleksandra Kwaśniewskiego i wielki orędownik Ukrainy w strukturach Unii, obecnie członek Parlamentu Europejskiego we frakcji socjalistów, stwierdził: - Po 29-tym na szczęście przyjdzie 30-ty… oczywiście mam na myśli dzień listopada. Wtedy właśnie zakończy się szczyt Partnerstwa Wschodniego w Wilnie i nie będzie to radosne wydarzenie. Od wczoraj wiadomo, że umów między Unią Europejską a Ukrainą nie będzie, a to miał być gwóźdź programu. Będziemy potrzebować trochę czasu, aby rzetelnie opisać przyczyny porażki.

 - Rząd Ukrainy niespodziewanie uległ Kremlowi. Jest oczywiste, że zadziałała polityka brutalnej presji – uważa Carl Bildt, szef szwedzkiej dyplomacji, wierny towarzysz polskiego odpowiednika w bojach antyrosyjskich. Zaś jego polski kolega, minister Radosław Sikorski, który dosyć obcesowo traktował Ukrainę w czasie negocjacji stowarzyszeniowych, zachowuje się nadzwyczaj powściągliwie w komentarzach na temat decyzji Ukraińców: - Polska jest rozczarowana, że Ukraina okazała się niegotowa do podjęcia wysiłku modernizacyjnego.

Polska, jako twórca i inicjator unijnego „Partnerstwa Wschodniego” poniosła spektakularną porażkę, zresztą nie pierwszą na tym polu.

Mimo to, szef polskiej dyplomacji nieustannie w oficjalnych rankingach polskich polityków zajmuje czołowe miejsca z najwyżej ocenianą pozycją polityczną i odbiorem publicznym i prawie doskonałą sprawnością rządzenia. Nie przeszkadza mu w tym miejscu na piedestale ani szereg porażek politycznych ani nawet afery korupcyjne w MSZ, czy zamiłowanie do zbytku i pychy.   

...a Putin nadal swoje

Tymczasem znienawidzony w Polsce prezydent Rosji Władimir Putin – odnotowuje kolejne sukcesy polityczne i gospodarcze Rosji, które, są lub będą - nie w smak antyrosyjskiemu lobby w kraju nad Wisłą.

W tych dniach Władimir Putin wybiera się z roboczą wizytą do Włoch, podczas której przewidziane jest spotkanie z papieżem Franciszkiem i rozmowy na temat Syrii. Być może, co jest bardzo prawdopodobne, po tym spotkaniu niewykluczona będzie wizyta papieża w Rosji. List  Cerkwi  Rosyjskiej do Franciszka Putin zabiera ze sobą do Rzymu. O wizytę papieską w Rosji bardzo zabiegał Jan Paweł II, niestety bez efektów.

Dla chlubionej w Polsce Gruzji, Biuro Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy wprowadziło w ostatnich dniach - dwuletnie moratorium na działalność Rady za odmówienie rosyjskiemu deputowanemu Wasilijowi Lichaczowowi udziału w niedawnych wyborach prezydenckich w charakterze obserwatora. Moratorium może zostać zniesione, jeśli do gruzińskich norm prawnych, tj. do ustawy „O okupowanych terytoriach” zostaną wprowadzone poprawki, a obserwatorzy zgromadzenia będą mieli nieograniczony dostęp do Gruzji niezależnie od tego, z jakiego kraju pochodzą.

I to kolejny sukces Rosji. Próby wykluczania działań Rosji w strukturach europejskich – nie przyniosły powodzenia. 

Wojna gazowa

W irracjonalnej walce z rosyjsko-niemieckim gazociągiem Nord Stream Polska też przegrywa.

Niemiecki Federalny Urząd ds. Sieci (Bundesnetzagentur) zgodził się na wykorzystywanie przez Gazprom 100 % mocy przesyłowych gazociągu OPAL, głównej odnogi gazociągu Nord Stream, biegnącej wzdłuż zachodniej granicy Polski. Pięć dni temu niemiecki urząd podpisał w tej sprawie porozumienie z Gazpromem i spółką OPAL Gastransport. 
Po zaakceptowaniu umowy przez KE, co jest właściwie formalnością, Gazprom umocni swoją pozycję w tej części Europy. Gaz dostarczany z Niemiec przez Bałtyk i dalej przez OPAL, trafia do niemieckiej a tym samym unijnej sieci gazowej w pobliżu Berlina oraz jest przesyłany do czeskiej granicy. Stamtąd dociera do Czech, Polski i na Słowację oraz czeskim łącznikiem Gazela - na południe Niemiec. Ukończono też tej jesieni gazociąg NEL, równoleżnikową odnogę Nord Stream do Europy Zachodniej, oraz oddano do użytku instalacje pozwalające w pełni wykorzystać moc przesyłową Nord Stream. W grudniu zakończą się jej testy. 
Bałtyckim gazociągiem, przy wykorzystaniu jego pełnej mocy, można przesłać z Rosji do Europy połowę  zamówionych dostaw gazu (ponad 70 mld m³), co umożliwia ograniczanie takich dostaw przez państwa tranzytowe, m.in. przez Polskę i Ukrainę.

To nie wszystko.
22 listopada Władimir Putin spotkał się w Sankt Petersburgu z premierem Turcji. Efektem spotkania jest budowa kolejnego odcinka gazociągu rosyjskiego w Południowej Europie. - Budowa morskiego odcinku gazociągu South Stream w wyłącznej strefie ekonomicznej Turcji rozpocznie się w 2014 roku – poinformował prezydent Putin przemawiając na posiedzeniu rosyjsko-tureckiej Rady Współpracy na najwyższym szczeblu z udziałem premiera Recepa Tayyipa Erdogana. Putin dodał, że niezawodnie funkcjonuje gazociąg Błękitny Potok, biegnący po dnie Morza Czarnego.

W Polsce rosyjskie inwestycje gazowe w Europie politycy i media nazywają „zakleszczaniem Europy w gazowych mackach Rosji”, z którym ich zdaniem, należy zdecydowanie walczyć.

Problem w tym, że poza Polską, nikt nie widzi sensu tej walki.