Dom wariatów

 UKRAINA

Uczestnik "pokojowej" demonstracji w Kijowie

Reakcja polskich władz i większości polskich mediów na ukraińskie wydarzenia ostatnich dni przypomina objawy delirium tremens [1] lub innej ciężkiej psychozy.

 Mimo, że premier, nb. historyk z wykształcenia, zachowuje z trudem w publicznych wypowiedziach, jaką taką trzeźwość umysłu, to i jemu trafiają się przedziwne lapsusy w postaci przypisywania cech obywatelskiej demokracji tzw. Majdanowi, choć przypomina on raczej sejmik kozacki z XVIII w.

Polityczny establishment w Polsce i wtórujące mu emocjonalnie media zapominają, że swoim zachowaniem, swoimi wypowiedziami upublicznianymi w mediach - kształtują pewne wzorce zachowań w społeczeństwie. A te wzorce niebawem obrócą się przeciwko legalnej władzy w państwie i przeciwko porządkowi prawnemu - przy najbliższej nadającej się okazji.

Widziane ze Lwowa

Ale nim napiszę o tym bardziej szczegółowo, chciałabym przytoczyć fragmenty wypowiedzi Marii Pyż, dziennikarki z Polskiego Radia we Lwowie, którą zamieścił, nb. prawicowy „Nasz Dziennik”, a ja znalazłam na portalu Polish Club Online w artykule „Media pokazują Ukrainę niezgodnie z prawdą” [2].  

 „Jako osoba mieszkająca na Ukrainie - pisze dziennikarka - chcę powiedzieć, że to, co pokazują media, jest niezgodne z prawdą. Dlaczego? Tu trzeba zauważyć niektóre rzeczy. Media, które chcą publikować prawdę, są zagłuszane głosem mediów z głównego nurtu. To, co głoszą polscy (i nie tylko) dziennikarze, powtarzający jak barany hasło „sława Ukrainie”, jest obrzydliwe, a wiara w to, że nikt nie wie, co znaczy to hasło, jest po prostu zatrważająca, bo kończy się ono stwierdzeniem „smert’ lacham”. „Ukraina ponad wszystko” – skąd to hasło się wzięło i czy niczego Wam nie przypomina?” – Pyta polska lwowianka, przypominając najbardziej mroczne tradycje nacjonalistów ukraińskich, które bezmyślnie powielają polscy dziennikarze. Po czym sprowadza polski przekaz o Ukrainie na ziemie, do rzeczywistego wymiaru.

I zadaje szereg istotnych pytań:

„Teraz główne pytanie, – od czego to się zaczęło? Że przebrała się miarka? Niekoniecznie. Chcieli ludzie do Europy? A czy dotrą do niej z koktajlem Mołotowa w ręku? Czy obecny prezydent Ukrainy nie został wybrany w legalnych wyborach? Czy nie było to kilka przynajmniej spokojnych i może nawet lepszych lat niż za Juszczenki? Czy nie wstrzymał on inflacji, którą pozostawił po sobie były prezydent Ukrainy? Szacunek mu się należy nawet za to, że pościągał tytuły bohaterów z Bandery i innych członków OUN-UPA”.

Okazuje się, że ten  opluwany i zeszmacony ze wszystkich stron przez polskich polityków i media prezydent Janukowycz  - ma zupełnie inne oblicze w oczach mieszkańców Ukrainy.

Dziennikarka z Lwowa pisze dalej:

 „Mówią o totalitarnym reżimie – a przecież było wszystko w miarę dobrze. Przynajmniej normalnie pracowały urzędy, organizacje społeczne tak ważne dla Polaków, których istnienie w obecnej sytuacji stoi pod znakiem zapytania. Ludzie w Kijowie, a teraz nie tylko, bo w innych miastach też, nie bali się wychodzić z domu. A teraz? Co mamy? Tu można wyliczać w nieskończoność. Co z tego wyniknie? Każde prawo ma dwie strony. O ile dla Polaków, jak i innych mniejszości narodowych jest źle, to dla Ukraińców zabezpiecza porządek. I tu nie ma, co się dziwić, bo kto widział pokojowe demonstracje z ludźmi w kaskach, zasłoniętą twarzą i narzędziem do walki w ręku?”

Słuszna uwaga. Polscy politycy i media zapominają, że gloryfikując wydarzenia na Ukrainie i sam kijowski Majdan - gloryfikują siłowy i destrukcyjny model demonstracji społecznych, czy też społecznego niezadowolenia, lansowanych przez skrajną prawicę i nieodpowiedzialnych liderów opozycji - zamiast je publicznie zdecydowanie piętnować.

Widać szybko zapomnieli polscy politycy i dziennikarze, oraz wszelkiej maści komentatorzy i „eksperci”, co potrafili robić na ulicy „pokojowy demonstrant” pod sztandarami naszej prawicy. Np. podczas antyrosyjskich  awantur w czasie zawodów EURO 2014, czy w czasie innej „pokojowej” manifestacji w czasie obchodów listopadowych święta narodowego. Zapomnieli dzikości tłumu atakującego „koktajlami Mołotowa” ambasadę Rosji. Zapomnieli o agresywnych demonstracjach związkowców i paleniu przez nich opon przed gmachem Sejmu.

I kolejna riposta dziennikarki z Lwowa na doniesienia z Ukrainy polskich mediów i opinie polskich polityków:

„Kto Wam powiedział, że na Ukrainie nie było wolności słowa i myśli obywatelskiej? Kto mówił, że było tak źle, aby stało się jeszcze gorzej? Kto powiedział, że to Berkut zastrzelił ludzi? Kto widział, skąd leciały kule? Oczywiście, że Berkut nie miał prawa bić ludzi wtedy, gdy jeszcze była pokojowa demonstracja. (…) Po co wdzierać się do rad obwodowych w Równem, Chmielnicku, Czerkasach, Lwowie i innych miastach? Czy jest normą niszczenie przez tłum budynków rządowych? Czy to normalne, że przewodniczący obwodowej rady Iwano-Frankiwska klęka przed ludźmi? Czy na porządku dziennym jest zmuszanie przewodniczącego obwodowej lwowskiej rady do podania się do dymisji?”

I zastanawia się, w odróżnieniu od polskich mediów i polityków, nad absurdami Majdanu – „Czy na ich miejsce przyjdą lepsi? Czy właśnie nie ci przewodniczący od początku wspierali Majdan? Czy to nie spod lwowskiej rady jechało codziennie kilkadziesiąt autobusów do Kijowa? Gdzie jest logika?”

I stawia pytania, które powinni postawić sobie także nasi dziennikarze i politycy: „Kto płaci za jedzenie, spanie i leczenie tych ludzi? Kto przewodniczy strajkom w Kijowie i innych miastach? Kto zabezpieczył strajk oponami, kaskami, workami z piaskiem i innymi rzeczami? Czy to normalna pozycja obywatela - zrywanie bruku z ulicy i rozbijanie go młotkiem? Przecież to wszystko kosztuje. I to nie mało. Kto zapłaci za odbudowę miasta i zniszczone mienie, m.in. nie tylko w kijowskich urzędach? Jak urzędnicy mają pracować w tym wszystkim? Jak ma funkcjonować państwo?” (…)

A póki trwają w Kijowie pokojowe godziny, możemy się zastanowić – czy nie jest zbędną ingerencją w wewnętrzne sprawy państwowe postawa Brukseli? Czy mają prawo mówić, że z tym prezydentem nie będą się umawiać? A z jakim? Czy nie są zbędne gesty ze strony USA w wypowiedzi, że rozważają możliwość wprowadzenia sankcji? I jak tu oceniać wypowiedzi z Rosji, że mogą Ukrainie pomóc?”

Potem gorzko stwierdza, realnie oceniając sytuację w swoim kraju : ”(…)

• Czy Janukowycz dobrowolnie odejdzie od władzy i rozpłynie się w mroku Majdanu? Nie!
• Czy Tiahnybok odżegna się od neofaszystowskich haseł i przekreśli cały program partii Swobody? Nie!
• Czy Jaceniuk pomagający Tymoszenko i dzięki temu mający w ogóle jakiekolwiek poparcie jest w stanie coś zaproponować Ukrainie? Nie!
• Czy Kliczko, który ma niby najlepsze rokowania według sondaży europejskich na bycie prezydentem Ukrainy, może nim zostać? Nie!

Tu sprawa jest banalnie prosta – Janukowycz mocno trzyma władzę, Tiahnybok nie zrezygnuje z ideologii, która jest obca większości Ukrainy, Jaceniuk po prostu nie może, a Kliczko jest obywatelem Niemiec. I co w tej sytuacji ma począć zwykły obywatel?

Główne pytanie siedzące we wszystkich głowach – co dalej zrobić z Majdanem? Czy ci ludzie mogą tam stać wiecznie? Czy obecna władza pójdzie na ustępstwa? I na czym w ogóle one mają polegać? Kto w wyniku tego wszystkiego dojdzie do władzy?

I jeszcze jedno – w którym miejscu zaczyna się demokracja lub gdzie ona się kończy? Gdzie tu jest miejsce dla zwykłego obywatela?

Może to wszystko tylko cudzy scenariusz rozgrywki, krwawej i okrutnej?

Co będzie dalej?”

 Polacy chcą decydować za Ukraińców

Tyle z Lwowa - Ukraina widziana okiem tamtejszej Polki. Bardzo realny obraz, który w Polsce jest zupełnie ignorowany, przykryty infantylną rozhisteryzowaną relacją z kijowskiego pola bitwy. Trupy, strzały, jęki rannych, lazarety, dzielne sanitariuszki, modły i młódź na barykadach. Wredny prezydent i jego Berkut a przeciwko niemu dzielni rebelianci, nie ważne, że pod nazistowskimi flagami. Nic dziwnego, że młodzi warszawiacy, pełni chwalebnych ideałów przegranego Powstania Warszawskiego rwą się do walk na kijowskim Majdanie. Dla nich to kolejny film Wajdy, tyle, że na żywo, z prawdziwą adrenaliną. Premier i prezydent RP śrubują te niezdrowe namiętności i wzywają polskie społeczeństwo do zapalenia świeczek w oknach na znak solidarności z Ukrainą.

Ale nikt nie odpowiada, ani politycy, ani dziennikarze, z jaką Ukrainą.

Czy za tąką -  liczoną w tysiącach ludzi na kijowskim Majdanie, rządzącym się atawistycznymi zasadami plemiennymi, z armią ok. 5 tys. wyszkolonych nacjonalistycznych bojowników z bronią w ręku, gotowych do utopienia kraju w bratobójczych walkach na śmierć i życie, ze stadem nieopanowanej młodzieży z błyskiem szaleństwa w oczach, z politykami opozycji, którzy nie potrafią ze sobą współpracować, piorą się po pyskach w parlamencie, omijają literę prawa a cywilizowane obyczaje polityczne są im absolutnie obce?

Czy może za tą Ukrainą liczoną w dziesiątkach milionów obywateli, którzy są przerażeni eskalacją agresji na kijowskim Majdanie, nie podzielają jego dążeń i interwencji obcych w ich własnym kraju, którzy marzą o pokoju i bezpieczeństwie we własnej ojczyźnie?

 Kogo wychowujemy na kanwie kijowskich wydarzeń

Zreasumujmy to, co się publicznie ustami władzy i mediów promuje i pochwala w związku z wydarzeniami na kijowskim Majdanie, i co przeciętny Polak - statystyczny Kowalski, zwłaszcza młody, niedoświadczony -  koduje sobie w szarych komórkach:

•  W Europie z błogosławieństwem szefostwa UE i USA, przy pomocy polityków UE w imię partykularnych interesów politycznych wąskiej grupy ludzi można bezkarnie urządzić krwawy zamach stanu w dowolnym państwie.
• Jak nam się nie podoba legalnie i demokratycznie wybrany rząd, prezydent lub licho wie, kto z politycznego kręgu władzy w państwie, albo nie odpowiada nam jego linia polityczna - można bezkarnie urządzić „pokojową” demonstrację ze strzelaniem z broni wyposażonej w ostrą amunicję do policji, z zajmowaniem urzędów publicznych, przejmowaniem strategicznych elektrowni, gdzie wolno spalić wszelką dokumentacje i główne serwery. Unia nas jeszcze za to pochwali, wyasygnuje forsę, przeszkoli ludzi a nawet wyposaży w  kamizelki kuloodporne i broń oraz ostrą amunicje naszej, polskiej produkcji.
•  W imię tych samych celów możemy podpalić bezkarnie konserwatorium, filharmonię, zdemolować największy plac w stolicy, rozbić kilka pomników, a nawet spalić cały Pałac Kultury. Jak się jest obywatelsko niezadowolonym z legalnej, demokratycznie wybranej władzy – każda forma dewastacji mienia publicznego jest dozwolona.
• Można w imię tych samych celów w zachodnich mediach oskarżać prezydenta Komorowskiego, że jest złodziejem, ma 200 mln USD w zachodnich bankach, jest bandytą i ma krew na rękach.. To samo można bezkarnie twierdzić o premierze Tusku.
• Jak nam podpadnie jakiś policjant, to możemy sobie pójść pod jego dom i palnąć mu salwę w głowę. Oczywiście zabijając.
• W czasie wszelkich manifestacji wytrenowane grupy nacjonalistów, kiboli i chuliganerii są mile widziane, najlepiej gdyby były uzbrojone. Policja ma się trzymać z daleka, najlepiej jak zostanie w koszarach. Jest to ostatni standard unijny.
• Jak nam się pomyli obstawa Obamy z "ruskimi" agentami, czy komuchami z PRL, to możemy Jankesów wyciągnąć z auta, obić na kwaśne jabłko i zamknąć do piwnicy. Ale jak komuś zechce się uczynić to samo wobec obstawy legalnego premiera czy prezesa PiS, to też możemy tak zrobić. Kilka ran kłutych czy postrzałowych można zadać. Nikt się o takie drobiazgi nie będzie czepiał i tak będzie winien Tusk.
• Jak nam się nie podoba system zarządzania państwem, to konstytucję zmieniamy w ciągu godziny a posiedzenie parlamentu zwoła kibol ze Śląska. Jak się posłom to nie spodoba, to można im obić buzie i nieco poturbować w parlamencie. Jest to ostatnio lansowany wzorzec europejskiego parlamentaryzmu. Przez polskie władze i dziennikarzy chwalebnie upowszechniany w mediach.
• Maltretowanie, katowanie i tortury – dozwolone. Jak w partii opozycyjnej są antagonizmy z inną partią opozycyjną, to w czasie kilkumiesięcznego protestu na Placu Defilad, po podpaleniu hotelu i kilku okolicznych domów, zbudowaniu z płyt granitowych, tramwajów i ciężkiego sprzętu budowlanego barykad, możemy antagonistów połapać, skatować, a nawet powiesić na latarni.  To samo dotyczy policjantów, tajniaków, agentów ABW, CBA i innej maści oraz wszelkie służby porządkowe w kraju. Sędziów i prokuratorów – też. Jak znajdą trupa – oskarżamy legalną władzę ­– prezydenta, rząd i policję, której aktualnie nie lubimy z różnych partykularnych powodów. To przejaw wysoko rozwiniętej europejskiej demokracji, opartej na wartościach.
• Kiedy jednak ktoś się w UE tym wszystkim zdenerwuje i zechce nam udowodnić bezprawie – natychmiast oskarżamy o wszystko  Władimira Putina i Rosję.

Przypuszczam, że kilka doskonale udokumentowanych sposobów manifestowania obywatelskiego niezadowolenia, podpatrzone w Kijowie i ochoczo promowane przez polityków i dziennikarzy polskich , unijnych i z USA w naszych mediach - przy najbliższej okazji zostaną wcielone w życie i przetrenowane na polskich ulicach.

Jak poleje się krew na warszawskich ulicach, będą trupy, kto będzie mediatorem?

Niewykluczone, że rosyjski rzecznik praw człowieka….

Jak się znajdzie ktoś odważny i poprosi prezydenta Putina o pomoc.

---

[1] Delirium tremens (łac.) - majaczenie alkoholowe majaczenie drżenne, biała gorączka – stan zaburzeń  świadomości z iluzjami, omamami oraz urojeniami trwający do tygodnia. Często towarzyszą mu zaburzenia wegetatywne i inne objawy somatyczne. Jest spowodowany nagłym odstawieniem lub zmniejszeniem dawki alkoholu. Prawdopodobnie grają rolę również czynniki toksyczne. Śmiertelność wynosi poniżej 4%.

[2] M. Pyż , art.:„ Media pokazują Ukrainę niezgodnie z Prawdą” - „Nasz Dziennik”, opublikowany 26.01.2014 r. w  http://www.polishclub.org/2014/01/26/media-pokazuja-ukraine-niezgodnie-z-prawda-pisze-maria-pyz-ze-lwowa/