Ukraina - wrzód na tyłku Zachodu

Powiem szczerze, z pewnej odległości i z coraz większym rozbawieniem obserwuję reakcje establishmentu Zachodu, czyli UE i USA wobec wydarzeń na Ukrainie. Poniekąd inteligentni ludzie wypowiadają czasem takie kuriozalne opinie, że więcej pasują one do skeczy Cyrku Monthy Pythona, niż na scenę polityczną czy do publikacji w opiniotwórczych mediach.

Z jednej strony Zachód, w tym też Polska, wprost wrzeszczy, by prezydent Ukrainy, broń Boże nie wprowadził stanu wyjątkowego, z drugiej strony ten sam Zachód domaga się od opozycji …używania przemocy wobec legalnej władzy i usiłuje zrzucić za wszystko winę na Rosję.

Czysta schizofrenia.

Tymczasem dewastację mienia publicznego (ulic, budynków publicznych, biur, itp.) dokonywaną przez ukraińskich rebeliantów można szacować już w milionach euro.  

Zachęta do rewolt, puczu i używania siły ze strony demonstrantów

Oczywiście w tych nader piramidalnie dziwnych opiniach i refleksjach nad Ukrainą prym wiedzie moja ulubienica – małżonka szefa polskiej dyplomacji, z zawodu –dziennikarka, amerykańska z nagroda Pulitzera - red. Anne Applebaum-Sikorska. Która, nie tylko ma problemy w ustaleniu swego obywatelstwa i nie do końca jest przekonana czy „jej” rząd - to rząd polski czy USA, to na dodatek werbalizuje publiczne przedziwne pragnienia, także w polskich mediach[1], co powoduje, pewne zamieszanie. Bo nie do końca wiadomo czy reprezentuje ona dosyć powszechne poglądy w gronie amerykańskich republikanów czy też swego męża i polskiego MSZ.

Stwierdza mianowicie, że: „Uchwały, noty protestacyjne, wizyty mediatorów i głosy oburzenia już nie wystarczają. Kijów i Moskwa mają nas za mięczaków. Czas odkurzyć arsenał, który stosowaliśmy w latach zimnej wojny”. Żona ministra Sikorskiego ma wprawdzie od niedawna polskie obywatelstwo i pisze, z Warszawy, co podkreśla Gazeta Wyborcza, ale w swoich publikacjach utożsamia się z USA.

My, czyli rząd USA oraz reszta świata zapewne, powinni wg małżonki ministra Sikorskiego przede wszystkim „…odrzucić mit "kolorowych rewolucji", czyli przekonanie, że demonstranci wsparci i przeszkoleni przez zachodnie media są w stanie obalić - bez użycia przemocy - skorumpowane oligarchie rządzące większością państw postsowieckich”.

Cytat ze specjalnym podkreśleniem z mojej strony, bowiem nie tylko zachodnie media, ale też zachodnie fundacje za zachodnie pieniądze szkoliły, jak widać dosyć nieudolnie, tych demonstrantów.

Powyższy fragment wypowiedzi red. Anny Appelbaum-Sikorskiej,

żony szefa polskiej dyplomacji

ujawnionej na łamach Gazety Wyborczej  

- wart jest też głębokiej analizy i zastanowienia od innym kątem.

Zawiera on, bowiem stwierdzenie,

publicznie zwerbalizowane i powiedziane ex cathedra,

że „bez użycia przemocy” ze strony demonstrantów,

obalić legalnej władzy na Ukrainie nie da się!

Jest to jednoznaczna zachęta do działań siłowych ze strony,

subsydiowanej przez Zachód opozycji!

 I to nie tylko na Ukrainie, ale we wszystkich krajach

wywodzących się z b. ZSRR.

Oczywiście, wszystkiemu winna jest Rosja i oczywiście prezydent Rosji Władimir Putin, co w artykule żona szefa polskiej dyplomacji szczególnie podkreśla.

Jej zdaniem: „W rzeczywistości oligarchowie wspierani przez rosyjskie pieniądze i technologię polityczną są znacznie silniejsi, niż myśleliśmy. Stać ich na przekupienie całego parlamentu” – konkluduje żona ministra Sikorskiego. Skąd ona o tym wie, i jakie ma na to dowody, Bóg jeden raczy wiedzieć, ale podaje to, jako fakt. „Są dostatecznie cyniczni, - stwierdza dalej red. Applebaum pod adresem ukraińskich oligarchów, - aby wskrzesić starą radziecką technikę wybiórczej przemocy: jedno lub dwa morderstwa wystarczą, żeby wystraszyć tysiące niezadowolonych, jedno lub dwa aresztowania wystarczą, żeby przypomnieć przedsiębiorcom, kto tu rządzi. Nauczyli się też na wzór rosyjski manipulować mediami. Tak samo jak ich potężni sąsiedzi wypracowali - należycie finansowaną - opowieść o ekonomicznym upadku i kulturalnej dekadencji Zachodu. Mój przyjaciel nazywa to żartobliwie argumentacją w stylu: "wszystkie wasze córki staną się lesbijkami". Można się śmiać, ale jest ona zdumiewająco skuteczna”.

Skoro tak jest, to należy na ręce połowicy szefa polskiej dyplomacji złożyć ubolewanie adresowane do rządu USA, nad jakością służb wywiadowczych USA i brak w rządzie USA należytego rozeznania sytuacji na Ukrainie. A ponieważ tak fatalnie pracują w tych Stanach Zjednoczonych, to jest jak jest: „Unijni przywódcy w ostatnich latach zajmowali się Ukrainą na rozmaitych poziomach - prezydenckim, ministerialnym, urzędniczym - i dążyli do nawiązania szerszych relacji. Ich wysiłki okazały się nieskuteczne za sprawą rosyjskiej kampanii - bojkotów handlowych, ukrytych gróźb militarnych, wielkich łapówek (np. w postaci niższych cen gazu) i intensywnych działań propagandowych mających przekonać Ukraińców, że Europa byłaby dla nich czymś złym”.

Najbardziej mnie zainteresowały te „ukryte groźby militarne”, ale jak zwykle u red. Appelbaum – dowodów brak, no, bo są wszak „ukryte”, ale żona Sikorskiego, wie, że są. No i ciekawi mnie, czy o tych „ukrytych groźbach militarnych” powiadomiła przez swego męża NATO. Przecież Ukraina graniczy z Polską!

Kolejnym moim amerykańskim ulubieńcem-komentatorem wydarzeń na Ukrainie, jest amerykański polityk polskiego pochodzenia Zbigniew Brzeziński. On też za wszystko, co wydarzyło się i dzieje się na Ukrainie obwinia Rosję. Na Twitterze, 27 stycznia napisał, a polskie media rozpowszechniły: Russians wake up! Russia-backed repression in Ukraine will turn eventually into a disaster for Russia itself[2].

Kompromitacja Unii na Ukrainie

Były szef niemieckiej dyplomacji, Joschka Fischer, nie ma żadnych złudzeń, i to, co wydarzyło się na Ukrainie nazywa wprost blamażem Unii Europejskiej[3].  Stwierdza:

„Nie można winić Putina za to, że umiejętnie dąży do własnej interpretacji rosyjskich interesów. Wina za ukraińską porażkę spada wyłącznie na przywódców UE, którzy tak źle reprezentowali interesy Wspólnoty. Teatralne gesty i niewiele znaczące oświadczenia nie są w stanie ukryć zaniedbań Europy w dbałości o własne interesy strategiczne, co nie pomoże Unii w stosunkach z Rosją. Jeśli Europejczycy chcą to zmienić, muszą zainwestować we własne interesy i opracować skuteczny sposób, by ta inwestycja przyniosła zyski”.

Szczyt unijno-rosyjski, który miał miejsce wczoraj (28 stycznia) w Brukseli, tylko potwierdził opinie niemieckiego dyplomaty. I choć brukselscy przywódcy ograniczyli spotkanie do minimum, nie wydali uroczystej kolacji na cześć rosyjskiego gościa, jak media sugerowały - na znak protestu „za Ukrainę” – ponieśli kolejną porażkę. Triumfatorem i rozgrywającym był rosyjski prezydent.  

Kolejny sukces Putina

Rozmowy Władimira Putina z przewodniczącym Rady Europejskiej Hermanem van Rompuy’em i szefem Komisji Europejskiej Jose Manuelem Barroso były poufne i prowadzone przy drzwiach zamkniętych.

Z późniejszych oświadczeń tych polityków wynika, że dotyczyły również Ukrainy i były dość szczegółowe. Wynika z nich, m.in.:, że obie strony osiągnęły porozumienie w sprawie dalszego prowadzenia na szczeblu ekspertów konsultacji na temat programu „Partnerstwa Wschodniego”. Czyli nic wobec Ukrainy ze strony UE bez wiedzy i akceptacji Rosji.

I chociaż UE nadal ma zamiar wspierać ukraińską opozycję, to trudno jej teraz będzie negować fakt, że wspiera też w ten sposób beneficjentów awantur na tzw. Euromajdanie – ekstremistów i nacjonalistów ukraińskich, promuje okupację budynków administracji państwowej na szczeblu centralnym i regionalnym, czy też akceptuje demolowanie obiektów publicznych (budynków, ulic, placów, skwerów, małej miejskiej architektury, itp.).

Wiadomo też, że UE nie będzie stawiała żadnych barier w przepływie gazu pełnym strumieniem w europejskich lądowych odnogach gazociągu Nord Stream – OPAL i NEL. Co zapewni UE bezpieczeństwo energetyczne bez względu na rozwój sytuacji na Ukrainie.

Rosja zapewniła UE, która, jak sugerowały zachodnie media, mogłaby wstrzymać pomoc dla granicznego sąsiada i zostawić zbankrutowaną Ukrainę na barkach UE i światowych organizacji finansowych - że bez względu na to, jaki się uformuje nowy rząd na Ukrainie, nie wycofuje się z obiecanej pomocy finansowej.

Nie mniej jednak dzisiaj (29 stycznia) prezydent Putin przystał na propozycję premiera Dmitrija Miedwiediewa i Ukraina dostanie obiecane kredyty, dopiero wtedy, gdy nowy rząd zostanie powołany. Rosja, jak stwierdzili obaj przywódcy państwa, musi mieć gwarancje zwrotu udzielonego Ukrainie kredytu.

W ten sposób UE znalazła się w klinczu z nelsonem na karku. Czyli: -  z niestabilną, ogarniętą rebelią z coraz silniejszym na nią wpływem nacjonalistów, głęboko podzieloną społecznie i politycznie, zbankrutowaną Ukrainą. I w każdej chwili, jeśli Rosja uzna pomoc finansową dla Ukrainy za niewskazaną z różnych powodów – Unia może ponieść trudne do przewidzenia konsekwencje, wznieconej przez siebie awantury na Ukrainie.  

---

[1]  Anne Applebaum: „Dziwna śmierć kolorowych rewolucji”, Warszawa, 24.01.2014,  art. opublikowany na portalu Gazety Wyborczej 27.01.2014 r., patrz: http://wyborcza.pl/magazyn/1,135763,15343946,Dziwna_smierc_kolorowych_rewolucji.html oraz wcześniej w mediach amerykańskich, patrz: http://www.slate.com/articles/news_and_politics/foreigners/2014/01/ukraine_s_authoritarianism_events_in_kiev_signal_the_end_of_the_color_revolutions.html

[2] „Rosjanie obudźcie się! Wspieranie przez Rosję represji na Ukrainie w końcu zamieni się katastrofę dla samej Rosji”.

[3] Joschka Fischer: „Europe’s Ukrainian Blunder” (Europejski błąd ukraiński),  patrz: http://www.project-syndicate.org/commentary/joschka-fischer-places-the-blame-for-ukraine-s-turn-to-russia-squarely-on-europe