Warszawa, Moskwa. Co za nami…

              Minął 2012 rok. Jaki on był dla mojej Ojczyzny i naszych wielkich sąsiadów – Niemiec i Rosji, których największa polska partia opozycyjna oskarża, że z Polski zrobili swoje niemiecko-rosyjskie kondominium?

            Z mojego oglądu Polska w 2012 r. jawi się ciekawie.

            We wrześniu z dumą oglądałam w Berlinie na międzynarodowej wystawie Berlin Air Show osiągnięcia polskiego przemysłu lotniczego, najbardziej innowacyjnej gałęzi gospodarki narodowej. Byliśmy w gronie najlepszych. Polska była specjalnym gościem wystawy, otwierali ją wspólnie polski premier Donald Tusk i niemiecka kanclerz Angela Merkel.

            Nieco wcześniej, uczestniczyłam w Dniach Bałtyckich w Berlinie, zamykających niemiecką prezydencję w Radzie Państw Morza Bałtyckiego i było mi szalenie smutno, że Polska nie wykorzystała szansy by się ciekawie zaprezentować. Nie było jej widać ani na konferencjach merytorycznych, ani na seminarium zorganizowanym przez niemiecki  MSZ, ani na uroczystym zakończeniu z udziałem prezydenta Joachima Gaucka.

            A szkoda, bo wbrew pozorom polska gospodarka morska ma się nieźle a i inne dziedziny gospodarki narodowej specjalnie nie kuleją. Polska ciągle jest w czołówce ekonomicznej państw unijnych.Chyba nie potrafimy siebie racjonalnie i profesjonalnie zaprezentować.

            Rosja, która z dniem 1 lipca ub. r. przejęła przewodnictwo w Radzie zaprezentowała się godnie – byli rosyjscy artyści, szalenie ciekawe stoisko reklamujące Rosję (pyszności pierożki, elegancko wydane albumy i informatory turystyczne), Rosjanie czynnie uczestniczyli w obradach seminaryjnych.

            Region, w którym mieszkam, Pomorze Zachodnie, owocnie zakończył wielomiesięczne zabiegi o modernizację linii kolejowej ze Szczecina do Berlina, zwłaszcza po stronie niemieckiej. W grudniu ub.  r. , w Szczecinie z udziałem ministrów transportu obu państw zostały podpisane porozumienia międzyrządowe - linia po stronie niemieckiej zostanie zelektryfikowana i zmodernizowana w ciągu kilku najbliższych lat.

            U zachodniego sąsiada niechybnie sukcesem jest kolejna kadencja kanclerz Merkel na stanowisku szefa CDU, co gwarantuje stabilność polityczną i w Niemczech i w UE. Polsko-niemieckie stosunki transgraniczne rozwijają się pomyślnie, chociaż nie podoba się to neofaszystom ze wschodnich landów. Natrafiają jednak na zdecydowane reakcje ze strony polskich i niemieckich antyfaszystów, którzy połączyli swoje siły. Polacy skutecznie zasiedlają opustoszałe miasteczka i wsie przygranicznych niemieckich landów, dając im impuls do nowego życia.

            Na wschodniej granicy Polski, też można odnotować dobre relacje transgraniczne, tym razem z Rosją. Wprowadzony na koniec lata wolny, bezwizowy ruch przygraniczny z Obwodem Kaliningradzkim owocuje przede wszystkim na płaszczyźnie społecznej. Dla Rosjan przyjeżdżających do Trójmiasta rodzimy handel przypomniał sobie język rosyjski, przygotował parkingi dla autokarów i zmotoryzowanych kaliningradczyków, bo Rosjanin okazał się znakomitym klientem. I to nie ten bogaty z klasy oligarchów, ale ten przeciętny, zwyczajny, który do Polski przyjeżdża zaopatrzyć lodówkę. To w jakimś sensie niweluje skandaliczne zachowanie polskich pseudokibiców wobec Rosjan w czasie Euro 2012.

Polacy i Rosjanie szybko znajdują

wspólny język, wspólne upodobania

i konsekwentnie łamią stereotypy

lansowane przez polskie elity polityczne.

            Rosjanie pojawiają się na polskich uczelniach, młodzi polscy naukowcy jeżdżą do Rosji prowadzić swoje badania naukowe. Widać ich było i w Szczecinie i w Sankt Petersburgu w minionym roku.

            Dla Rosjan i Rosji w minionym roku, od strony politycznej – najważniejsze były wybory prezydenckie i pierwszy okres formowania się struktur władzy państwowej. Rosjanie mają to już za sobą i mogą spokojnie stwierdzić, że im się udało w tej materii. W Polsce sukcesy Rosji przyjmowane są z oporami i wielkimi irracjonalnymi lękami. Niestety, miniony rok nie był ich pozbawiony. Są one nieustannie podsycane przez skrajną opozycję, budującą swój byt polityczny na tragedii w Smoleńsku. Choć tu należy odnotować maleńki sukces, bowiem władze polskie postanowiły ostatnio skuteczniej walczyć z mitami o katastrofie i bardziej zdecydowanie reagować na wszelkie insynuacje. Także reakcję kierownictwa  dziennika „Rzeczpospolita” na artykuł o trotylu znalezionym w rozbitym samolocie  i w domyśle – o zamachu, mimo histerycznej reakcji dużej części środowiska dziennikarskiego – należy zaliczyć do reakcji zdroworozsądkowych.

            Niestety, powoli normalizowane stosunki z naszym wielkim wschodnim sąsiadem od czasu do czasu nadwyręża swoimi wyskokami, jak Filip z konopi, szef polskiej dyplomacji, wprowadzając sporo zamieszania.

            Pod koniec  ub. roku urządził rosyjsko-amerykańsko-ujnijną awanturę o zwrot resztek po rozbitym w Smoleńsku samolocie. Efekt był tych zabiegów był żałosny. A ministrowi Sikorskiemu przyniósł sporo drwin i krytyki. Dyplomacja rosyjska, a nawet sam prezydent Putin, w publicznych wypowiedziach przypomnieli polskiemu ministrowi, że w Rosji obowiązuje prawo, że ani szef dyplomacji ani prezydent nie mieszają się do prowadzonych śledztw, bo to byłoby złamaniem rosyjskiej konstytucji. Że złom samolotu wróci do właściciela jak zakończy się rosyjskie śledztwo.

            Szefowa dyplomacji unijnej ponoć wspomniała o sprawie przy prywatnej, kuluarowej herbatce z Siergiejem Ławrowem w czasie szczytu UE- Rosja, ale treści tej pogawędki nie ujawniono. Dyplomacja rosyjska ma co innego na głowie, niż wraki rozbitych w Rosji samolotów, nieźle sobie radzi z powstrzymywaniem Zachodu i USA przed interwencją w Syrii, co było m.in. kanwą znacznej części rozmów na szczycie w Brukseli. Mogę tylko życzyć naszemu szefowi dyplomacji takich umiejętności i światowego prestiżu, jakim cieszy się Siergiej Ławrow.

            Miniony rok był dla mnie szczególny i udany. I oby takich więcej mi się przydarzyło.  Wydałam kolejną książkę, opinia publiczna przyjęła ją przychylnie, uczestniczyłam w kilku zagranicznych konferencjach, które były cenne dla mojej pracy zawodowej, odwiedziłam Schwerin, urocze miasto Meklemburgii-Pomorza Przedniego, w którym nie byłam prawie 30 lat. Poznałam wielu wspaniałych ludzi, nawiązałam udane przyjaźnie…

Nie mam prognoz na nowy rok, ale chciałabym by nie był gorszy niż ten miniony.

Mojej Ojczyźnie życzę wszelkiej pomyślności w 2013 roku.

Naszym wielkim sąsiadom: Rosji i Niemcom – także.

Ich stabilność i sukcesy są gwarantem

naszej stabilności i naszych sukcesów.

Mam też nadzieję, że nasze stosunki z Rosją

będą któregoś dnia takie same,

jak Polski i Niemiec.

***

Felieton opublikowany na polskojęzycznych stronach internetowych

rozgłośni Radia "Głos Rosji" 2 stycznia 2013 r. 
http://polish.ruvr.ru/2013_01_02/Warszawa-Moskwa-Co-za-nami/