Duda w Bukareszcie - polityczne odgrzewanie nieświeżych kotletów

Uczestnicy mini szczytu NATO w  Bukareszcie

Właściwie nie dziwi mnie stanowisko Polski zaprezentowane na mini-szczycie NATO w Rumunii (3/4.11 br.). Budowanie politycznej osi południkowej dla tzw. Międzymorza w kontrze do gospodarczo-politycznej osi równoleżnikowej (Paryż - Belin - Moskwa, i dalej na wschód), wykreowanej przez dziesięciolecia przez „stare” państwa UE –  to idea Lecha Kaczyńskiego, która nb. skończyła się totalną kompromitacją i 5-dniową militarną awanturą kaukaską. Prezydent Duda, polityczny wychowanek prezydenta Kaczyńskiego i jego spadkobierca, w polskiej polityce zagranicznej niczego nowego nie wymyśli. 
.

Droga, którą obrał obecny prezydent Polski - to „odgrzewany kotlet”, i to podwójnie, bowiem pomysły prezydenta Kaczyńskiego opierają się na starych pryncypiach polityki obronnej i zagranicznej II RP, wymyślonej przez Józefa Piłsudskiego i opartych na określeniu Rosji, jako głównego wroga Polski.
Pomysły Piłsudskiego dla II RP skończyły się klęską wrześniową 1939 r., pomysły Kaczyńskiego – spektakularną kompromitacją, bowiem Gruzja, która pod namową Polski we współdziałaniu z USA, wywołała krótkotrwały konflikt zbrojny - poniosła klęskę. 
Jak skończą tym razem pomysły prezydenta Dudy, dążącego śladami Piłsudskiego i Kaczyńskiego w polskiej polityce obronnej i zagranicznej – strach myśleć. 
Na kardynalnych błędach poprzedników – nie za bardzo chce się uczyć.
.
Byłe „demoludy”, tj. państwa unijne pochodzące z dawnego Bloku Wschodniego, wspierane obecnie przez USA i ich narzędzie – NATO, nie mogą żyć bez wroga. Może nawet nie same państwa, co ich aktualne władze.
Prawdziwy, czy wyimaginowany wróg pozwala im się jednoczyć i w grupie – czuć się silnymi, ale nie na tyle, by samodzielnie istnieć, potrzeba im zewnętrznego militarnego wsparcia, którego własnymi siłami nie potrafią sobie zapewnić  Czyli, w ich mniemaniu - Sojuszu Północnoatlantyckiego. I nie ważne, że siła NATO okazuje się być wydmuszką, a USA ponosi kolejne militarne klęski. Że wojskowe działania Amerykanów w krajach trzecich owocują kompromitacjami, nieuzasadnionymi i bezprawnymi agresjami, czy wspieraniem terrorystów, co niesie Europie milionowy exodus ludzi, uciekającymi przed wojną i terrorem. Najważniejsze, że, i USA, i NATO określiły Rosję w swoich doktrynach wojennych - jako wroga. Tym groźniejszego, że posiada, jak się okazuje, dobrze uzbrojoną, mobilną, sprawną i działającą efektywnie armię, a lansowany do tej pory przez Zachód obraz pijanego rosyjskiego sołdata na poradzieckim zdezelowanym sprzęcie, który dzielnej, największej armii świata do pięt nie dorasta - należy między bajki włożyć. 
.
Problemem części państw środkowo-wschodniej Europy, żyjących w strachu przed Rosją, są etniczni Rosjanie, obywatele ZSRR, którzy po rozpadzie Związku Radzieckiego znaleźli się nagle w obcych krajach, często szykanowani, pozbawieni praw obywatelskich, traktowani, jako bezpaństwowcy, ludzie II kategorii. Nowe kraje wyłonione z ZSRR, nie uporały się z problemami rosyjskich mniejszości, nawet po wstąpieniu do Unii Europejskiej. Przykład etnicznych Rosjan na wschodzie Ukrainy, ofiarnie walczących o swoje podstawowe prawa – do języka, kultury, wyznania, narodowej tożsamości i pacyfikowanych bezlitośnie przez władze Kijowa – budzi uzasadniony strach. Bo, co będzie jak „ich” Rosjanie się zbuntują wobec szykan, jakie są im serwowane?...
.
Strach przed Rosją w Polsce nie ma natomiast takich uzasadnień, nie ma właściwie żadnego uzasadnienia. Współczesna Rosja niczym Polsce nie zagraża. Nie ma Rosja wobec Polski żadnych pretensji terytorialnych, nie ma w Polsce problemów z mniejszością rosyjską po ZSRR, stosunki międzypaństwowe są wprawdzie najgorsze od dziesięcioleci, ale poza wyrażanym, co jakiś czas ubolewaniem nad tym faktem, innych reakcji ze strony Rosji – nie ma. Polska nie jest żadnym ważnym partnerem dla Rosji, ani na płaszczyźnie gospodarczej, ani tym bardziej politycznej. Relacje z UE, Rosja układa z ośrodkami władzy w Berlinie, Paryżu, Rzymie, a nawet Wiedniu i w Genewie, ale nie w Warszawie. Na bilateralne podszczypywania, Rosja odpowiada adekwatnymi retorsjami o podobnym natężeniu.
Chyba, że władze Polski boją się reakcji władz Rosji na jej największe w Europie zaangażowanie w działania antyrosyjskie i jawną kooperację na tym polu z USA. 
Rzec można, że polski lęk przed Rosją, to syndrom winy i obawa o konsekwencje, jakie można ponieść za podjudzanie, intrygi i szkalowanie. Ale jak na razie Kreml zachowuje anielską cierpliwość wobec takich działań polskich władz, natomiast „stara” Europa coraz mniej skrywaną irytację.
.
Trudno prorokować, jak dalej potoczą się te polsko-rosyjskie przepychanki. Wszelkie nadzieje aktualnych władz dot. zwiększenia obecności NATO na tzw. wschodniej flance - będą rozgrywane poza plecami Polski, nawet nie zmieni tego warszawski szczyt NATO w przyszłym roku. Decydować o tym będzie: i stanowisko Niemiec, i sytuacja w Syrii, a przede wszystkim realna ocena skutków działań Rosji wobec Państwa Islamskiego i innych ugrupowań terrorystycznych, a nawet relacje USA i Rosji w tym niewypowiedzianym militarnym pojedynku na syryjskim poligonie wojennym. Również na sytuację wpłyną relacje amerykańsko - chińskie i cała sytuacja w rejonie Pacyfiku. Kampania wyborcza w USA także będzie miała swoje wpływy na decyzje NATO.Do tego dojdą amerykańskie reakcje na stosunki rosyjsko-tureckie, z Irakiem, Egiptem i innymi krajami  północnej Afryki i Półwyspu Arabskiego, wydarzenia na Bałkanach, reakcja na relacje Rosji z Serbią itp.  sytuacje geopolityczne.
.
Na razie NATO i USA są nadal w szoku po rosyjskiej prezentacji jej możliwości bojowych, i długo jeszcze się z niego nie wykaraskają. Polska natomiast, w myśl porzekadła, że historia kołem się toczy i lubi się powtarzać – nie pomna wielu bolesnych i dramatycznych nauczek w historii – brnie w swojej antyrosyjskiej fobii, jak w czasie dyktatury II RP i skłóconych, podzielonych frakcjami, koteriami oraz grupami wpływów – wojskowych, którzy przegapili głównego wówczas wroga Polski – hitlerowskie Niemcy.
Pełna strachu w gatkach, zapatrzona na Moskwę Polska – nie widzi zagrożeń z innych stron, o wiele poważniejszych i o nieobliczalnych skutkach. Być może otrzeźwieje, jak wyleci w powietrze jakiś market, samolot pasażerski, warszawskie metro czy kościół pełen ludzi na pasterce.   
.
Bardzo bym chciała, by Polska takich scenariuszy – nie przeżywała.