Perełki w oparach absurdu

Dylematy premiera Tuska

Polski premier oświadczył ostatnio, że nie chciałby, by Polska uchodziła za kraj antyrosyjski, opanowany rusofobią. Takie oświadczenia, składane w czasie intensywnych zabiegów premiera Tuska w państwach unijnych, by pokrzyżować Rosjanom handel gazem w Europie, po oświadczeniach, że Rosja jest nieobliczalnym agresorem, czy też po kolejnych irracjonalnych ultimatach publicznie stawianym Rosji przez szefa polskiej dyplomacji - brzmią, co najmniej śmieszne. A na pewno niepoważne.
Tymczasem Rosja i jej prezydent stawiają polskich polityków nieustannie w trudnych sytuacjach.
Z wypowiedzi premiera Tuska wynika, że spotkanie przywódców krajów alianckich z II wojny światowej w Normandii spędza im sen z oczu, bo Francuzi na uroczystości zaprosili prezydenta Rosji, jako najważniejszego gościa, reprezentującego pogromcę hitlerowskich Niemiec w czasie wojny. Z Polski udaje się do Normandii prezydent Bronisław Komorowski i premier jawnie sygnalizuje poważne rozterki związane z etykietą. 
No, bo czy plując publicznie na Władimira Putina, prowadząc intrygi z władzami Turcji w sprawie krymskich Tatarów, jawnie popierając pogromy etnicznych Rosjan na wschodzie Ukrainy - trzeba mu podać rękę na powitanie, czy zachować oziębłą obojętność, manifestując negatywne wobec niego emocje?

Donald Tusk nie wie, jak trzeba się w takim przypadku zachować i publicznie się z tej niewiedzy spowiada...
Prezydent Putin i tak będzie niekwestionowaną gwiazdą spotkania, a premier Tusk nadal będzie miał nocne koszmary, bo zbliża się okrągła rocznica oswobodzenia hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu-Brzezince, który wyzwalali Rosjanie. 
Jak zaprosi głowy państw, których obywatele byli masowo unicestwiani w tym obozie, to przyzwoitość i protokół dyplomatyczny nakazuje zaprosić głowę państwa, którego armia ten obóz wyzwoliła. 
Premier-historyk ma poważne dylematy, ale to nie moje małpy, nie mój cyrk...

Perełki Adama Michnika

Restauracja „Bocca di Bacco"

...czytam, bowiem, „Die Welt” (z 16 maja) [1] i jestem pysznie rozbawiona.
Niemiecki żurnalista Alan Posener z lubością donosi, że szef Gazety Wyborczej siedzi w najdroższej restauracji Berlina – „Bocca di Bacco" (przy ul.Friedlichstrasse 167, jakby ktoś nie wiedział), gdzie wcina zupę rybną z pieczywem czosnkowym oraz krwisty stek. Były „antykomunistyczny dysydent” „lekko jąkając się opowiada żydowskie dowcipy”, wyciera brodą „kapiący sos na jego koszulę” i jest „jednym z największych intelektualistów Europy”.
No cóż, znam o niebo większych europejskich intelektualistów, ale moje oceny nie muszą być zbieżne z ocenami dziennikarza z „Die Welt”. Każdy ocenia red. Adama Michnika wg własnej miary.
Czytając dalej, dowiaduję się, że red. Michnik w Instytucie Polskim w Berlinie udzielił gazecie wywiadu. Oczywiście wiodącym tematem jest Rosja, chociaż rozmowa miała być o Ukrainie. Skrzy się w niej z istnych perełek. Na przykład o ojcu.

1.    Kłopotliwy tatuś

Dziennikarz "Die Welt" zaczyna wywiad od potężnego ciosu, stwierdzając, że ojciec Adama Michnika (Ozjasz Szechter - przyp.mój) był partyjnym funkcjonariuszem (zastępcą członka Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy - przyp. mój).  I docieka, czy doświadczenia ojca mają wpływ na syna. Najsłynniejszy intelektualista Europy dokonuje cyrkowego salta, by wybrnąć odpowiedzią z niezręcznego pytania. I stwierdza, że „pamięć o ojcu nie jest nie jest u mnie czynnikiem decydującym”, „ale nie jest bez znaczenia”. Red. Michnik uczciwie przyznaje, że kiedy Stalin poddał krytyce i czyścił szeregi ukraińskiej partii komunistycznej z „rzekomego ukraińskiego nacjonalizmu”, jego ojciec nie poparł Ukraińców-nacjonalistów, ale zajął stanowisko pro-stalinowskie, jak zresztą cała partia. I ten fakt red. Michnik ocenia, jako największy błąd w życiu ojca. „Powiedział mi, - wyjaśnia dalej red. Michnik - pamiętaj, że zawsze trzeba stawać po stronie Ukraińców", co raczej trzeba przyjąć, jako próbę wybielania faktów i tworzenia legendy na temat ojca ze strony szefa Gazety Wyborczej. Adam Michnik dodaje, bowiem natychmiast: „Rozumiem to, jako stawanie po stronie prawa, a nie siły (mocy). Dlatego stoję dzisiaj, po stronie Ukraińców, w przeciwieństwie do waszego byłego kanclerza Gerharda Schroedera, który stanął po stronie władzy”, w domyśle – rosyjskiej.

2.    Nacjonalizm i tożsamość ukraińska

Innymi perełkami są rozważania red. Michnika nad ukraińskim nacjonalizmem, które poprzedziły wzmianki o ukraińskiej tożsamości.
Dziennikarz "Die Welt" przywołuje w rozmowie opinię jednego z Ukraińców o państwie: „ Nasz kraj rozwija się na dwuznaczności. Mamy hybrydowe obywatelstwo. Mówimy po rosyjsku i ukraińsku. Mamy cztery cerkwie, katolików, muzułmanów i Żydów. Putin zniszczył tę niejednoznaczność”. Replikuje mu red. Michnik: „ a czy przed Bismarckiem nie było podobnie w Niemczech, a przed Garibaldim we Włoszech?!”
Według Adama Michnika „Ukraina ma inną, ale to zupełnie inną historię”. Jest to „spóźniony naród”. Wśród wyżej wymienionych cech, szef GW dostrzega najważniejszą - tożsamość radziecką, czy jak to on określa – sowiecką. „Nie ukraińską, nie rosyjską, ale właśnie – radziecką”. Argument tej tezy jest, jak na największego intelektualistę Europy raczej dziwny i przypomina tęgie łamańce intelektualne. Bowiem, jego zdaniem, Rosja przeżyła „wielki szok, gdy Ukraińcy zaczęli obalać pomniki Lenina”. Przeżyła, dlatego, że Rosja - wg Michnika uważa, że - „te zabytki powinny umocnić jedność narodów radzieckich”.
Dialektyka u red. Michnika może zdumiewać nawet największego myśliciela….
Wszystkim możliwościom sięgania po niezależność przez Ukraińców – uważa red. Michnik - zawsze na przeszkodzie była opcja pro-rosyjska. „Nie było opcji pro-austriackiej i pro-polskiej” – dowodzi. Nawiązując do historii, uczciwie przyznaje jednak, że w konfliktach między Polską a Rosją o Ukrainę, była zawsze jedna wspólna cecha - „odrzucenie państwa ukraińskiego”. „Dla Polski, Ukraina była "Małą Polską Wschodnią", dla Rosjan - Małą Rosją". I dodaje, że obecnie „W Polsce istnieje możliwość uznania suwerennego państwa Ukrainy. Podczas gdy Władimir Putin twierdzi, że Ukraina była by sztuczna, z polsko-austriacko-niemiecko-masońskimi strukturami”.
Z opcjami „pro…”, przy szukaniu dróg do niepodległości na Ukrainie, red. Michnik ma jednak pewne kłopoty, bowiem, jak się okazało w dalszej rozmowie z „Die Welt”, istniała jednak opcja pro-niemiecka. Zdaniem szefa Gazety Wyborczej - w okresie międzywojennym niektórzy ukraińscy politycy doszli do wniosku, że trzeba wykorzystać i tę opcję. „Niestety, były to hitlerowskie Niemcy – ubolewa Adam Michnik. - To był na pewno czas, w którym faszyzm był popularny w wielu krajach. Również na Ukrainie”. Dlatego ukraiński ruch narodowy w konsekwencji „miał zabarwienie lekko nazistowskie”. Zjawisko to jest wykorzystywane przez rosyjską propagandę – dowodzi dalej red. Michnik. „Rosjanie mówią – faszyści rządzić będą Kijowem. To jest absurdalne, ale rosyjska opinia publiczna to łyka”.
Zgodnie z dialektyką red. Michnika rzeź Polaków na Wołyniu była dziełem nacjonalistów ukraińskich o zabarwieniu lekko nazistowskim. To nie żadni jacyś tam ukraińscy faszyści. Ludzi w odeskim budynku podpali też zdrowo myślący nacjonaliści ukraińscy z orientacji pro-kijowskiej. 

Do perełek zaliczyłabym też problem red. Michnika z nazizmem w Europie.  Na stwierdzenie red. Alana Posenera, że część niemieckiej opinii publicznej podziela tendencje neofaszystowskie, red. Michnik przyznaje: „To mnie przeraża, bo wcześniej sądzono, że mentalna denazyfikacja została zakończona z powodzeniem w Niemczech”. I dodaje, że każdy przypadek podnosi szeroko faszystowską propagandę.
Niemniej jednak tego zjawiska na Ukrainie – nie dostrzega..

3.    Niepoprawni niemieccy socjaldemokraci

Ale największy kłopot ma red. Michnik z niemieckimi socjaldemokratami i z niemiecką polityką wschodnią. Oczywiście nie obeszło się bez Gerharda Schroedera i jego kontaktów z prezydentem Putinem.  Problem bowiem, nie dotyczy osoby samego byłego kanclerza, powiązań gospodarczych Niemiec z Rosją, ale wg Adama Michnika dotyczy to całej niemieckiej socjaldemokracji. „Zawsze byłem sceptyczny wobec niemieckiej polityki wschodniej – przyznaje. - Chociaż zawsze podziwiałem Willy Brandta, za to, że ​​uznał polską granice na linii Odra-Nysa. Ale popełnił zasadniczy błąd, szukając rozmówców tylko wśród komunistycznej elity. Trzymał stronę potęgi realizmu, ale w końcu okazało się, że ta zmiana polityki poprzez zbliżenie - nie była realistyczna. I ten sam błąd powtarza socjaldemokracja niemiecka dziś”.
O obecnym szefie niemieckiej dyplomacji Franku-Walterze Steinmeier też ma nie najlepszego zdanie. Dostrzega jego wysoką inteligencję, ale uważa, że można być inteligentnym i nadal popełniać nieuzasadnione błędy. „Steinmeier powiedział, że można usiąść przy stole i może rozmawiać o wszystkim. Ale to jest ten sam błąd”. 
I przywołał rok 1938, sprawę Niemców sudeckich i zachowanie Chamberlaina wobec Hitlera. Insynuując dosyć jednoznacznie, że Władimir Putin w sprawie Krymu i Rosjan we wschodniej Ukrainie - postępuje jak Hitler.

4.    Z Putinem się nie gada, bo gryzie po palcach

Uzasadnienia rozmów o Ukrainie z Rosją pod prezydenturą Władimira Putina, obrad podobnych do obrad polskiego „Okrągłego Stołu” – nie widzi. „ Nie mówię, że nigdy nie można rozmawiać z Rosjanami”. Ale dopóki jest Putin – nie warto. Bowiem podając rękę Putinowi, trzeba potem policzyć palce, czy są wszystkie i po kolei. Zdaniem Adama Michnika, „każdy kompromis z naszej strony przyjęty jest jako słabość. Nie mówię, że trzeba interweniować militarnie, ale co najmniej z jednej strony trzeba nałożyć ostre sankcje”.

5.    Najwyższy stopień komunizmu

Na zakończenie dyskusji największy intelektualista Europy wg, „Die Welt” - postawił tezę, która mnie wprost zaszokowała: „Jak zakończyć konflikty etniczne, widzieliśmy na Bałkanach. Jeśli konflikty etniczne wybuchają ponownie, pozostawimy je naszym dzieciom, jako wojenny spadek. W naszym regionie, w Europie Wschodniej, nacjonalizm etniczny jest najwyższy i jest to ostatni etap komunizmu”.
W takim razie, jak należy zdaniem Adama Michnika ocenić zabiegi Polski i osobiste najwyższych władz Polski w podniecaniu nacjonalizmu etnicznego u Tatarów krymskich? Jak należy traktować popieranie przez Polskę krwawej, militarnej walki rządu kijowskiego z etnicznymi Rosjanami na Ukrainie Wschodniej? Co z legalnym lansowanym hasłem przez całą polską prawicę - i tą parlamentarną, i tą pozaparlamentarną, i tą z kruchty kościelnej: „Prawdziwy Polak, katolik”?,
Czyżby Polska chciała osiągnąć w strukturach UE „najwyższy stopień komunizmu”?.
Ja się na to – nie piszę!

---

[1] http://www.welt.de/print/die_welt/kultur/article128066502/Putins-Propaganda-hat-faschistische-Zuege.html